ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗ «ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ» ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΜΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ 7ης ΤΕΧΝΗΣ

 

ίναι γνωστό ὅτι ὁ δυτικός ἄνθρωπος κουράστηκε με τόν ὀρθολογισμό. Η δυτική Εὐρώπη καί ἡ ᾽Αμερική ἐπί τρεῖς αἰῶνες βομβαρδίστηκε ἀδιάκοπα ἀπό διάφορα κινήµατα-ρεύματα µέσα στά πλαίσια τοῦ ὀρθοῦ λόγου, καί οἱ ἄνθρωποι, πού δέχθηκαν αὐτές τίς ἔπιδράσεις, ἀνεκάλυψαν τό ψυχικό κενό, πού ἀφήνει πίσω του ὁ ὑλισμός, πρακτικός ἤ θεωρητικός. Παράλληλα ἡ τεχνοκρατία δημιούργησε ἀνθρώπους µονόπλευρους, ἀπόλυτους, αὐτάρκεις καί ἀλαζόνες, πού πίστεψαν στον ἑαυτό τους καί στή λογική, καί κατέληξαν στόν πόνο καί τή μοναξιά.
            Σάν ἀντιστάθισμα, στόν ἴδιο δυτικό χῶρο παρατηρήθηκε µετά το β΄ παγκόσμιο πόλεμο ἕνα ρεῦμα, µιά στροφή πρός μεταφυσικές ἀναζητήσεις. Κι ἐπειδή ἡ δύση δὲν τούς παρεῖχε ἀνάλογη πνευματική βάση (ὁ καθολικισµός καί ὁ  προτεσταντισµός στηρίχθηκαν στή δύναμη, ὄχι στήν ἀγάπη, καί καλλιέργησαν ἕνα μοντέλο ἔπιγείου παραδείσου, ὅπως θά τόν ἤθελε ὁ Μέγας Ἱεροεξεταστής τοῦ Ντοστογιέφσκι), οἱ δυτικοί ἄνθρωποι στράφηκαν πρός τήν ἀνατολή. ᾿Εκεῖ, µέσα στόν ᾿Ινδοϊσμό, Βουδδισµό, Ταοϊσμό ἤ Κομφουκιανισµό, ἀναζήτησαν νά κλείσουν τίς πνευματικές τρῦπες, πού ἄφησε πίσω του ὁ ὑλισμός. Ἔτσι στράφηκαν στήν αὐτοσυγκέντρωση, στό γνωστικισµό, στήν παραψυχολογία και στή μαγεία.
            ᾿Ανεξάρτητα ἀπό τό αποτέλεσμα αὐτῆς τῆς σχιζοφρένειας (δυτική-ὑλιστική ζωή, ἀνατολικές- μυστικιστικς ἐμπειρίες) ὁ δυτικός κόσμος ἀγκάλιασε με ἱκανοποίησι τό νέο ρεῦμα. Έτσι ὁ κόσμος αὐτός ἐπιδόθηκε σὲ µιά προσπάθεια ψυχοσωματικῆς ἰσορροπίας, γιά νά ἀντιμετωπισθεῖ τό τεχνοκρατικό παράλογο.
             Μ᾽ αὐτές τίς προὐποθέσεις τίς τελευταῖες δεκαετίες γεννήθηκε ἕνα τρίτο ρεῦμα, πάλι στή δύση, µιά προοπάθεια νά γεφυρωθεῖ τό χάσµα τοῦ μυστικισμοῦ καί τοῦ ὀρθολογισμοῦ. Τό κίνηµα αὐτό ὀνομάστηκε «Νέα ᾿Εποχή».
            ΄Η Νέα ᾿Εποχή ἐμφανίζεται σάν συγκεντρωτικό ρεῦμα μὲ ποικίλους χρωματισµούς, πού δημιουργοῦν συμμαχίες καί κατευθύνονται πρός ἕνα κοινό ὅραμα, τη συνένωση ὅλων τῶν θεωριῶν. ᾿Αποδέχονται ὄλες τίς θεωρίες τοῦ θετικισμοῦ, τῆς οἰκονομολογίας, τῆς βιολογίας, τῆς πολιτικῆς, τῆς ἰατρικῆς, τῆς κοινωνιολογίας κτλ. ᾿ Αγκαλιάζουν νεώτερα κινήματα, ὅπως τό οἰκολογικό καί τό Φεμινιστικό, και προτείνουν ἀποδοχή ὅλων τῶν «ἀληθειῶν», ὅλων τῶν θρησκειῶν, ὅλων τῶν διδαχῶν. "Ετσι συνιστοῦν τό ὁλιστικό μοντέλο (total model), ὅπως τό ἀναλύει χαρακτηριστικά ὁ θεωρητικός τῆς Νέας ᾿Εποχῆς Fridjov Capra  στά βιβλία του «Τό Τάο καί ἡ Φυσική» καί «Η κρίσιµη καμπή».
            ᾿Ισχυρίζονται ὅτι ἔρχεται µιά νεα ἔποχή, ἡ ὑδροχοϊκή, που ἡ ἐαρινή ἰσημερία μετατίθεται ἀπό τόν ἀστερισμό τῶν ἰχθύων (᾿Ιχθύς = σύμβολο τοῦ Χριστιανισμοῦ) στόν ἀστερισμό τοῦ 'Ὑδροχόου (Σύμβολο τῆς νέας ἔποχῆς) μὲ σύγχρονη ἀνακατάταξη τῶν πάντων, ἠθῶν, ἐθίμων, δογμάτων, ἀντιλήψεων, γνωμῶν, πίστεων, παραδόσεων κτλ.
            Γενικά χαρακτηριστικά τῆς Νέας Εποχῆς εἶναι ἡ σαφής ἀπόρριψη τῆς διδαχῆς τῆς ᾿Εκκλησίας, ἡ Φιλελευθεριάζουσα τάση σὲ ὅλους τούς τομεῖς, καθώς και κάποιες ἀποκρυφιστικές τελετές, συμπεριλαμβανομένης καί τῆς μαγείας, λευκῆς ἤ μαύρης. ᾿Εκεῖνο πού θά πρέπει νά σημειωθεῖ εἶναι τό γεγονός ὅτι ἐν ὄψει ἑνός τέτοιου παγκοσμίου κινήματος ἡ παραδοσιακή Μασονία χάνει διαρκῶς τά µέλη της πρός ὄφελος τῆς Νέας ᾿Εποχῆς. ᾿Αναφέρεται ἀστρονομικός ἀριθμός μελῶν τοῦ κινήματος αὐτοῦ, πού κατέχουν διάφορες θέσεις καί εἶναι ἄνθρωποι ὅλων τῶν τάξεων σ᾿ ὅλο τόν κόσµο. Ἔτσι ἐκτοπίζεται ἡ Μασονία, κίνηµα γιά τούς λίγους, τούς ἐκλεκτούς, καί ἔρχεται ἡ Νέα ᾿Εποχή, κίνηµα παγκοσμίου κυριότητος, γιά τούς πολλούς, γιά ὅλους.
            Συγχρόνως προτείνεται µιά κοινἠ καί ἔνιαία θρησκεία, µιά πανθρησκεία. Κι ἀσφαλῶς δὲν λείπει ὁ παγανισµός, μιά νεοειδωλολατρία «παραδοσιακῆς» μορφῆς.  Κατ᾽ αὐτόν τόν τρόπο οἱ Ἕλληνες ὀφείλουν νά «ξεθάψουν» τό Πάνθεο (κίνηµα «᾿Ολυμπισμοῦ»), οἱ Αἰγύπτιοι τόν Όσιρι, τήν Ἴσιδα καί τό Ρᾶ, οἱ Πέρσες την ᾿Αστρολατρία και τό Ζωροαστρισμό, οἱ ᾿Ινδοί τό Σίβα και τόν Κρίσνα, οἱ Κινέζοι τον Βούδδα και τόν Ταοϊσμό, οἱ Εβραϊοιτόν Καββαλισμό, οἱ Αφρικανοί τό Βουντουϊσµό καί Φετιχισμό καί οἱ ᾽Αμερικανοί τὀν ἰνδιάνικο πολιτισμό, τό Μανιτού, τον «λύκο» και τόν «Αετό». Ἔτσι καθένας θά λατρεύει τούς «Θεούς» τοῦ τόπου του.
            Τό ρεῦμα τοῦτο ἄρχισε νά ἐπηρεάζει καί τήν τέχνη. Από τό 1960 καί ἐντεῦθεν ἐπηρέασε τή μουσική μέ ὑποσυνείδητα μηνύματα (rock n roll) καί ἀργότερα με συνειδητά (rap καί heavy metal). Δὲν εἶναι σίγουρο βέβαια, ἄν ἡ μαγεία ἐπηρέασε τήν τέχνη καί ἐν συνεχείᾳ ὑποτάχθηκε στό ρεῦμα τῆς Νέας ᾽Εποχῆς, ἤ καί το ἀντίστροφο. Σηµασία ἔχει ὅτι αὐτή ἡ μουσική βρῆκε τήν ὁλοκλήρωσή της καί τη δικαίωσή της στό ὅραμα τῆς Νέας ᾿Εποχῆς: Πανσεξουαλισµός, Ναρκωτικά, Μαγεία.
            Σήµερα ἡ Νέα ᾿Εποχή Επιδρᾶ στόν κινηματογράφο, στήν τηλεόραση, στά βίντεο. Ἔχουν διαπιστωθεῖ, πέραν τῶν συνειδητῶν μηνυμάτων τύπου θρίλερ, και νέα φίλμ ὑποσυνειδήτων μηνυμάτων, γιά νά ἔπηρεάσουν τίς μᾶζες ἀδιόρατα και ἀνώδυνα, καί νά κατακερµατίσουν τούς ἀνθρώπους μέ τή μέθοδο τοῦ σαλαμιοῦ. Αὐτός εἶναι καί ὁ σκοπός τοῦ παρόντος: ἡ ἀνακάλυψη τέτοιων ηνυμάτων καί ὁ ἐντοπισμός τους, μέ σκοπό νά ληφθοῦν τά κατάλληλα µέτρα και προφυλάξεις, για νά ἀποφευχθεῖ τό προηγούμενο τοῦ: Rock N Roll.
            Στό χῶρο τῆς ᾽ Αμερικῆς τό 1978 περίπου βγῆκε ἕνα φίλμ, «Ὁ ταξιτζῆς», τό ὁποῖο διαφηµίστηκε καταλλήλως καίτό εἶδε ἡ ὑφήλιος. Οἱ ἠθοποιοί (Robert de Niro- Judie Foster) ἔπαιξαν τέλεια, σὲ σημεῖο νά τό διαφηµίσουν καί νά διαφημιστοῦν. Τό ἔργο, στηριγµένο στήν ἀπονομή ἀνθρώπινης δικαιοσύνης, προωθεῖτήν ἔγκληματικότητα. Τά πρόσωπα, τά ροῦχα, οἱ τοῖχοι, γεμίζουν μέ αἵματα, πάντα ἐν ὀνόματι τῆς δικαιοσύνης. Ἔτσι καμουφλαρίστηκε ἡ εγκληματικότητα ὑπό τό πρόσχημα τῆς εὐσυνειδησίας, τῆς συμµπαθείας καί τοῦ ὑποκειμενικά σωστοῦ. Κι ὅσο βέβαια το ἔγκλημα εἶναι γιά λίγους, παραμένει στό χῶρο του. Ὅσο συγκαλύπτεται ἀπό την εὐσπλαγχνία, προωθεῖται γιά τούς πολλούς μέ µιά δικαιοσύνη καθαρά ὑποκειμενική.
            Τόν τελευταῖο καιρό πάλι προβλήθηκε τό φίλμ, «Ἡ σιωπή τῶν ἀμνῶν» μέ καθαρά καννιβαλιστικές σκηνές, δηλαδή ἀνθρωποφαγία καί πόση αἵματος, καί μάλιστα ἀπό ἄνθρωπο, πού ἐμφανιζόταν καθ’ ὅλα τά ἄλλα πολιτισμένος καί Φυσιολογικός.
            Παράλληλα το φίλµ, «Χορεύοντας με τούς λύκους» (Λύκος, ὁ θεός τῶν ᾿Ινδιάνων) παρουσιάζει τήν κοινωνική προσαρμογή ἑνός ᾽Αμερικανοῦ στή ζωή τῶν Ινδιάνων. Αὐτό σηµαίνει ἐπιστροφή στήν παράδοση (ἄρα καί στή θρησκεία καί στη μαγεία) τοῦ συγκεκριμένου τόπου.

Ἕνα φίλμ, πού ἀκόμη δὲν προβλήθηκε στήν Ἓλλαδα, εἶναι, «The wolven», «Οι λυκωμένοι» (= αὐτοί, πού ἔγιναν λύκοι), με ἀνάλογα μηνύματα. Στόν ἴδιο χῶρο θά πρέπει νά ἐντάξουμε καί τό φίλμ, «Ὁ κύκλος τῶν χαμένων ποιητῶν». Τό ἔργο αὐτό ἐξωτερικῶς μέν προτείνει τήν ἀναδιάρθρωση τῆςπαιδείας, συνιστῶντας στούς καθηγητές νά πλησιάσουν βαθύτερα στόν παιδικό κόσµο. Ἔνα προσεκτικότερο ὅμως βλέμμα δείχνει διαφορετικά τά πράγματα ἀπ᾿ ὅ,τι φαίνονται.

            Στο ἔργο αὐτό φαίνεται ὅτι ἡ Νέα ᾿Εποχή προσπαθεῖ, εἰς βάρος τοῦ ἀριθμοῦ τῶν μελῶν τῆς Μασονίας, νά προωθήσει ὑποσυνείδητα μηνύματα, προσλαμβάνοντας κατά παιδιά, καί μυῶντας τα χωρίς φόβους στά μυστικά τῆς µαγείας͵ Πρόκειται για μιά Φιλελευθεριάζουσα µαγεία, στηριγµένη στό δυτικό παγανισµό τῶν προηγουμένων αἰώνων καί στόν ἰνδιάνικο ἀποκρυφισμό. Αὐτά γίνονται πρόταση ζωῆς στα παιδιά τῆς δύσης καί κατ’ ἐπέκταση σ᾿ ὅλο τόν κόσµο, πού ἐκδυτικοποιεῖται.
            Τό κολλέγιο στό ἔργο ἐκπροσωπεῖ τήν κατεστημένη Μασονία, ἐνῶ ὁ καθηγητής, ὁ κάπταιν, τή Νέα ᾿Εποχή. Ἡ ἔναρξη τοῦ σχολικοῦ ἔτους θυμίζει µασονική τελετή, διάφορα σύμβολα πίσω ἀπό τὀ ἕδρανο του Γυμνασιάρχη, ἐνῶ τά παιδιά ἀνάβουν τό κερί τους καθένας ἀπό τό διπλανό του (μετάδοση τοῦ φωτός τῆς γνώσεως κατά τά λόγια τοῦ γυµνασιάρχη). 'Ἡ θέση αὐτή ἐνισχύεται ἀπό τό γεγονός ὅτι τά παιδιά θέλουν τό κολλέγιο μεικτό, ἐνῶ οἱ καθηγητές ὄχι. Εἶναι γνωστό ὅτι κατόπιν πολλῶν διαδικασιῶν µπῆκαν γυναικεῖα µέλη στή Μασονία στίς ἀρχές τοῦ αἰῶνα µας. Καί τό εἰρωνικό μέ τό τηλέφωνο: «Μᾶς τηλεφωνεῖ ὁ Θεός, /Λέει να βάλουμε κορίτσια στό Κολλέγιο».
            Όλο τό ἔργο εἶναι μιά τελετουργία. Χρειάζεται βέβαια γνώση τῶν συμβόλων, καί ἕνας ἔξωτερικός παρατηρητής δὲν τά βλέπει εὔκολα. Χαρακτηριστικά τά ὅσα ἀποκαλύπτει ὁ καθηγητής στά παιδιά (σέ μερικά) ἰδιαιτέρως, ὅταν βρέθηκε ἡ φωτογραφία του σε κάποιο ἀποκρυφιστικό βιβλίο: «Μαζευόµασταν σἐ µιά ἱνδιάνικη σπηλιά. Διαβάζαμε Οὐίτμαν (πανσεξουαλιστής καί πανθεϊστής τοῦ θ΄ αἰώνα), Σέλλεῦ (παγανιστής καί ἀποκρυφιστής τοῦ η΄ αἰώνα) κτλ.» ᾿Επίσης τονίζει, «ἀφήνουμε τήν ποίηση νά ἐργάζεται στή µαγεία της», «Θεοί γεννιόντουσαν» (= εἰδωλολατρία) καί τέλος, «Ρουφούσαμε κυριολεκτικά τὸ μεδούλι τῆς, ζωῆς» (τό μεδούλι τῆς ζωῆς σύμφωνα μέ τούς ἀποκρυφιστές εἶναι το αἶμα).
            Τέλος ἐπισφραγίζει, «Σκίστε τή φωτογραφία µου καί κάφτε την». Κάπως ἀνάλογα συμβουλεύει καἰ τό Νουγουάντα (ἰνδιάνικο ὄνομα), ὅταν ὁ τελευταῖος ἀποκαλύπτει τόν «κύκλο τῶν χαμένων ποιητῶν»: «Παιδί µου, γιατί ἀποκάλυψες πράγματα, πού δέν λέγονται;» τοῦ λέει. Εἶναι προφανὲς ὅτι πρόκειται περί πανθεῖστικοῦ ἀποκρυφισμοῦ, ὅπου ἔπιναν τό μεδούλι τῆς ζωῆς κυριολεκτικά, τό τονίζω κυριολεκτικά, δηλαδή αἷμα σύµφωνα µέτυπικό μαγικῶν τελετῶν. Ὁ στίχος αὐτός ἔπαναλήφθηκε καί µέσα στή σπηλιά.
            Τώρα, ἐξετάζοντας τί ἔκαναν οἱ μικροί, πού µυήθηκαν στίς τελετές, θά βροῦμε πολλές ὕποπτες σκηνές. Κατ᾽ ἀρχάς δὲν διαβάζονται ὁποιαδήποτε ποιήµατα, ἀλλά ὁρισμένα, ὅσα προέβλεπε τό τυπικό τοῦ κάπταιν, πού τό ἄφησε «διακριτικά» στό δωμάτιο τοῦ Νήλ. “Επομένως δέν πρόκειται περί γενικῆς ποιήσεως, ἀλλά περί στρατευµένης, καί μάλιστα περί «ἐπωδῶν».
            ᾿Εκεῖνο πού εἶναι ἐμφανές καί ἀδιαμφισβήτητο εἶναι ἡ κίνηση τοῦ Νήλ στη δεύτερη ἐπίσκεψη στή σπηλιά. Φέρνει ἕνα ἀγαλματίδιο ἀπό πορτατίφ τοῦ σπιτιοῦ του, τό κάνει κηροπήγιο, τό βάζει στή σπηλιά, ἀνάβει τό κερί και προσθέτει: «Αὐτός εἶναι ὁ θεός τῆς σπηλιᾶς». Στή σπηλιά εἰσάγονται γυναικεία µέλη. Κάποια στιγµή ὅλοι καπνίζουν, ὄχι τσιγάρα, ἀλλά πίπες, σύμφωνα μέ τά ἱνδιάνικα πρότυπα. ᾿Εδῶ θυμᾶται κανείςτον Κάρολο Καστανέντα, μετά αἰνιγματικά ἔργα του, «Οἱ διδασκαλίες τοῦ Δόν Χουάν», τή σπουδή σε φυσικά ναρκωτικά, πού χρησιμοποιοῦσαν µάγοι Ινδιάνοι τῆς φυλῆς «Γιακί». Πρόκειται μᾶλλον γιά ψιλοκυβίνη, παραισθησιογόνο, πού εἰσάγεται στόν ὀργανισμό μέ τοιμπούκι.
            Άλλα στοιχεῖα τελετουργικά, πού γεμίζουν τό Έργο, εἶναι:
1) Εἴσοδος καί ἔξοδος τοῦ καθηγητοῦ στήν τάξη ἀπό τό πρῶτο κιόλας µάθηµα. Μύηση στό θάνατο, ἐπαφή μέ τούς παλαιούς μαθητές τοῦ Κολλεγίου, τούς νεκρούς δηλαδή, πού ἔχουν γίνει χῶμα (ἐπαφή μὲ τά πνεύματά τους).
2) Ο καθηγητής ἀκούει στό ὄνομα «Ὢ κάπταιν, µάι κάπταιν», στίχος ἀπό ποίηµα τοῦ Οὐίτμαν. Σημειωτέον ὅτι οἱ σατανιστὲς τῆς ᾽ Αμερικῆς ἀποκαλοῦνται «κάπταιν». Ἔτσι ἤθελε νά ὀνομάζεται καί ὁ Jim Morisson.
3) «Εἶναι ὡραῖο νά βλέπεις τόν κόσµο ἀπό πάνω», λέει ὁ κάπταιν ἀνεβαίνοντας στήν ἔδρα. Εἶναι κι αὐτό ὑπό τήν ἐπήρεια τῆς μαγείας ἤ τῶν ναρκωτικῶν;
4) Γιά νά βοηθήσει τό δειλό µαθητή νά πεῖ δυό στίχους, κάνει ἕνα σύστηµα ὑπνωτισμοῦ: Τοῦ δείχνει ἕναν πίνακα κάποιου διανοούµενου, τοῦ κλείνει τά μάτια, τόν γυρνᾶ δυό βόλτες καί τόν ἀναγκάζει νά πεῖ δυό στίχους.
5) «Κάρπε ντίεμ» (= "Αδραξε τήν ἡμέρα), σύνθημα κυρίως ἐρωτικό. Συνιστᾶ τόν ἔρωτα, ἔστω κι ἄν τό ὑπ ὄψη πρόσωπο εἶναι δεσμευμένο μὲ γάμο ἤ ἀρραβῶνα. Κάνε τό κέφι σου, θά ἔλεγε κάποιος. Τουλάχιστο ἔτσι ἑρμηνεύεται ἀπό τό Έργο και ἀπό τά παιδιά.
6) Χρησιμοποιεῖ τό ἔργο κάποια χριστιανικά σύμβολα, φυσικά μέ ἀποκρυφιστική ἑρμηνεία. ΄Ο Νήλ, ὡς θεατρῖνος, ὑποδύεται τόν Πούκ (ἕνα ξωτικό, ἕνα δαιμόνιο) ἀπό τό «Όνειρο θερινῆς νύχτας» τοῦ Σαίξπηρ. “Όταν ὁ πατέρας του τον καταπιέζει καί θέλει σώνει καί καλά νά τόν κάνει γιατρό, ὁ Νήλ αὐτοκτονεῖ. Καί ἡ αὐτοκτονία παίρνει µορφή τελετουργίας: Γυμνός ἀπό τή µέση καί πάνω, μ’ ἕνα ἀγκάθινο στεφάνι (ὑπόλοιπο ἀπό τό θέατρο), ἀνοίγει τό παράθυρο καί κραυγάζει µέσα στή νύκτα, σάν τό Χριστό δῆθεν. Κατόπιν αὐτοκτονεῖ. Σάν νά λέμε: Εἶναι ὡραῖο νά αὐτοκτονήσεις γιά µιά ἰδέα τῆς ἐλευθερίας, καί τότε θά γίνεις κι ἐσύ Χριστός. ᾿Επίσης ὁ προδότης τῆς τάξεως εἶναι ἕνας κοκκινοµάλλης. Παλαιά καθολική παράδοση θέλει τόν ᾿Ιούδα κοκκινογένη καί κοκκινομάλλη.
7) 'Η ὁμάδα τοῦ ταύρου (γιατί εἰδικά τοῦ ταύρου;) ὀργανώνει ὑπαίθριο χορὀ. Έρχεται ἕνα αὐτοκίνητο, ἀδιόρατα περνάει µπροστά ἀπό τά µάτια ἕνας χαμηλός πάσσαλος μὲ κεφάλι καί κέρατα, κατόπιν τά παιδιά χορεύουν, ἐνῶ ὁ...«ταῦρος», ἕνα παιδί µέ µάσκα, κέρατα καί ἕνα σκῆπτρο στό χέρι χορεύει στή σκεπή ἑνός πούλμαν, πάνω ἀπ᾿ ὅλους, θριαμβεύοντας. Προσωπεῖο μέ κέρατα περνάει ἁδιόρατα καί στό πάρτυ, µέσα στό σπίτι.
8) Κάποια στιγµή τά παιδιά κλοτσούν τήν µπάλα «ποιητικῷ τῷ τρόπῳ». Λένε ἕνα αἰνιγματικό δίστιχο, κατόπιν κλοτσούν τήν µπάλα. Τέλος τούς καταλαμβάνει ὅλους ἕνας οἴστρος ἐνθουσιασμοῦ, ὥσπου σηκώνουν τόν κάπταιν στά χέρια, ἐνῶ ἕνα παιδί κουτρουβαλίζεται κάτω. 'Ο κάπταιν, ὁριζοντιωμένος πάνω στά χέρια τῶν παιδιῶν, σταυρώνει τά χέρια, καί κατόπιν τά τεντώνει προς τον οὐρανό. Θά πρέπει νά γνωρίζει κανείς ἀνάλογες τελετές ἀποκρυφιστικές, πιθανόν νά πρόκειται για νεκροµαντία.
9) Πολύ χαρακτηριστικό σύμβολο εἶναι ὁ κύκλος. Πολλοί κύκλοι ἐμφανίζονται στό ἔργο. Εἶναι γνωστό ὅτι οἱ μάγοι, πρίν ἐπικαλεσθοῦν πνεύματα, χαράσσουν έναν κύκλο μέ κιμωλία, λέγοντας κάποια ξόρκια, στή συνέχεια μπαίνουν µέσα, καί ὁ κύκλος τούς προφυλάσσει ἀπό τά δαιμόνια, γιά νά μήν τούς κτυπήσουν. Μέσα στον κύκλο περπατοῦν ἐλεύθερα. Βλέπε «Φάουστ».
            Σε κάποια σκηνή τοῦ ἔργου δυό τρία παιδιά στήν αὐλή κινοῦνται κυκλικά και παράξενα (σάν σπασµωδικά) γύρω ἀπό τά ἄλλα παιδιά. Μόλις κλείνει ὁ κύκλος, λέει ὁ κάπταιν: «Τώρα περπατᾶτε ἐλεύθερα, καθένας ὅπως θέλει», πού σηµαίνει ὅτι σᾶς προστατεύει ὁ ἔξω κύκλος.
            Κύκλος εἶναι ἡ συντροφιά τῶν χαμένων ποιητῶν. Κυκλικά κάθονται καί τά παιδιά µέσα στή σπηλιά. ᾿Αλλά καί στήν ἀρχή τοῦ ἔργου, µέσα στό δωμάτιο τοῦ Κολλεγίου, ὁ Νήλ ἁρπάζει τίς σημειώσεις τοῦ φίλου του καί τρέχει κυκλικά στο δωμάτιο, ἀνεβοκατεβαίνοντας στά κρεββάτια, κατόπιν ὁ φίλος του τόν κυνηγᾶ (κυκλικά πάντα), κάποιος ἄλλος τρέχει πίσω τους, ἐνῶ ἕνας τέταρτος παίζει ἕναν αὐλό, σάν νά μαγεύει τόν κόσµο. Ίσως αὐτός ὁ κύκλος νά θυμίζει τόν κυκλικό χορό τῶν ινδιάνων γύρω ἀπό τή φωτιά.
            Όλα αὐτά, πού σίγουρα δέν εἶναι τυχαῖα, προτείνουν το «φιλελεύθερο» τρόπο ζωῆς τῆς Νέας ᾿Εποχῆς, μὲ ναρκωτικά, σεξουαλισµό καί μαγικές τελετές, Και βέβαια σήµερα αὐτά τά μηνύματα περνοῦν ὑποσυνείδητα, ἀθῶα καί ἁδιόρατα, κάποια στιγµή ὅμως θά γίνουν ἔνσυνείδητα, ὅπου τά παιδιά ὑπό τήν ἐπήρεια τῶν ναρκωτικῶν καί τῆς µαγείας δέν θά ἀνεβαίνουν µόνο πάνω στά θρανία, ἀλλά και στόν ἀέρα, χαιρετίζοντας τόν ἀρχιμάγο-δάσκαλό τους καί παίρνοντας δύναμη ἀπό τήν ἐπίκληση: «Ὢ κάπταιν, µάι κάπταιν».
            ᾿Εδῶ θά μπορούσαµε νά ἀναφέρουμε καί ἕνα τελευταῖο ἔργο ἑλληνικῆς παραγωγῆς, μολονότι δὲν τό εἴδαμε, ἀλλά ἀκούσαμε ὅτι ἐπιδοτήθηκε ἁπό τό  Υπουργεῖο Πολιτισμοῦ ἐν ὀνόματι τῆς τέχνης καί σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως ἀπό τήν τηλεόραση καί τό Ἑλληνικό κοινό. Εἶναι τό φίλμ: «Ζεστές ἡμέρες τοῦ καλοκαιριοῦ».
            ΄Η βαρύτητα τοῦ σχολιασμοῦ ἔπεσε σὲ µιά φοβερή σκηνή, ὅπου ἕνα παιδί 18 μηνῶν «σκάζει» στό κλάμα, ἐνῶ ἡ μητέρα του μοιχεύει μὲ τόν ἐραστή στό ἴδιο
κρεββάτι. Κατόπιν ὁ πατέρας ἐκδικεῖται σφάζοντας τή σύζυγο καί τόν ἐραστή, και τἔλος τό βρέφος ἡσυχάζει, ὅταν δοκιμάζει τό χυμένο αἷμα. Τό βάρος ἔπεσε στο δεκαοκτάµηνο βρέφος, πού, γιά νά κλάψει, ὑπέστη, ἤ κακώσεις, ἤ πεῖνα, καί εἶδε αὐτές τίς τρομερὲς σκηνές δίπλα του. Σκηνές τραυματικές, πού θά τό συνοδεύουν ἐφ᾽ ὅρου ζωῆς.
            Πέρα ἀπό αὐτόν τό βανδαλισμµόὀ, ἐκεῖνο πού δέν εἰπώθηκε εἶναι ὅτι ἡ σκηνή εἶναι σαφής «εἰσαγωγή στή μαγεία» καί μάλιστα στή σεξοµαντία. Προηγεῖται τό σέξ κατά τίς τελετές, ἔπειτα ἀκολουθεῖ θυσία ζώου ἤ ἀνθρώπου καί κατόπιν γεύση αἵματος. "Ετσι κατ᾿ αὐτούς ἀποκτᾶται ἡ μακροζωία. Ἡ σκηνοθέτις, πιθανόν µάγισσα, ἀγνώστου προελεύσεως, περνάει στούς θεατὲς τά ὑποσυνείδητα μηνύματα μέ µιά ὑδροχοϊκή συμβουλή: «Μήν κλαῖτε γιά τόν ἔρωτα, µήν κλαῖτε γιά το θάνατο, γευθεῖτε ἀνθρώπινο αἷμα καί ἡσυχάστε».
            Λέγεται ἐπίσης ἀπό αὐτόπτες μάρτυρες στήν ᾽Αμερική ὅτι, ὅταν ἦσαν παιδιά, παραβρέθηκαν σε τελετὲς ἀνθρωποθυσιῶν, ὅπου θυσιάζονταν στον Αρχοντα τοῦ σκότους ἀθῶα νήπια, πού τά προσέφεραν δαιµονόπληκτοι γονεῖς, χωρίς νά τά δηλώσουν στό κράτος. Τά παιδιά-θεατές εἶχαν κατόπιν στή ζωή τους πολλά ψυχολογικά προβλήµατα, φόβους καί ἀνασφάλειες.
            ᾿Εδῶ ἐπαληθεύεται τό ρητό τοῦ Χριστοῦ ὅτι ὁ διάβολος «ἐξ ἀρχῆς ἦν ἀνθρωποκτόνος», ὅπως καί οἱ ὁπαδοί του.
            Ἐν κατακλεῖδι θά πρέπει νά ληφθοῦν κατάλληλα µέτρα γιά τόν περιορισμό ὅλων αὐτῶν τῶν ὑποσυνείδητων μηνυμάτων. Ἔρχονται ἀπ᾿ ἔξω, καί προωθοῦνται ἓν ὀνόματι τῆς τέχνης. Μά ἐπιτέλους ποῦ εὑρίσκονται τά ὅρια τῆς τέχνης;

            Εἶναι κάποιοι, πού ἰσχυρίζονται ὅτι ἡ Τέχνη εἶναι ἐλεύθερη καί ἐκφράζεται, ὅπως θέλει. Αν ισχύει αὐτό, τότε ἀπό μόνοι τους διαψεύδονται. Διότι αὐτοί κατ᾽ ἐξοχήν, σύµφωνα μέ ὅσα προεγράφησαν, προωθοῦν τή «στρατευμένη» τέχνη, και µάλιστα τέχνη στήν ὑπηρεσία καί τή λατρεία τοῦ Σατανᾶ. Τέχνη τῆς «Νέας ᾿Εποχῆς».
            Εἶναι καί κάποιοι ἄλλοι, πιό μετριοπαθεῖς, πού βλέπουν ὅλα τά ἀνωτέρω σαν μιά ἁπλῆ μεταφυσική ἀναζήτηση, σωστή ἤ λάθος, δὲν ἔχει σημασία. Και  ἀπαντοῦμε:
            Μιά μεταφυσική ἀναζήτηση ἐκθέτει ἕναν προβληματισμό, ἕνα μήνυμα συνειδητό, καί ἀφήνει τά συμπεράσματα στό θεατή. ᾿Εδῶ ὅμως δέν εἶναι µιά ἁπλῆ ἀναζήτηση, ἀλλά πειθαναγκασµός καί σκοπιμότητα. Προωθοῦνται συστηματικά ἔργα ἁποκρυφιστικά, ποικίλου περιεχοµένου, συνειδητά καί ἐνσυνείδητα, μέ σκοπό νά ἔξοικειώσουν τό θεατή μέ τελετές ἀποκρουστικὲς. Ἔτσι ἡ φρίκη γίνεται ἐνδιαφέρον, το ἐνδιαφέρον δοκιµή, και ἡ δοκιµή ἔνταξη. Μπορεῖ αὐτό νά ὀνομαστεῖ ἁπλῆ µεταφυσική ἀναζήτηση;
            Συγχαίρουµε τό Διονύση Σαββόπουλο, πού σήκωσε κεφάλι καί δέν ὑπετάγη στήν τρέχουσα κτηνώδη τέχνη. Εκ παραλλήλου «ἐγκωμιάζουμε» καί τόν κριτικό τέχνης, πού τάχθηκε ὑπέρ τοῦ ἔργου (τό ὄνομα του σκοπίμως τό ἀποφεύγουμε), διότι ἄθελά του, µέ το θυµό του, τή σύγχυσή του, τις φωνές του, ἀπεκάλυψε το ποιόν του: «Διονύση, δέν θέλουµε νά μᾶς καθαρίσεις. Ἄσε μας στή βρωμιά µας». Με αὐτά τά λόγια ἀνοικτά ἀπεκάλυψε καί τό «δάσκαλό» του, γιατί αὐτά δέν εἶναι λόγια ἀνθρώπου, ἀληθινοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι λόγια ὅσων µετεωρίζονται μεταξύ ἀθεῖας καί πολυθεΐας καί ἐπικαλοῦνται τό δάσκαλό τους «Ὢ κάπταιν, µάι κάπταιν».
             Ὅσοι ὅμως ἔπιμένουν νά µήν παραδοθοῦν στό δυτικό τρόπο ζωῆς, ὅσοι
ἄνθρωποι τοῦ πνεύματος ἔχουν κρατήσει λίγο φῶς µέσα τους, ὅσοι δέν ἔγιναν
κτήνη καί ερείπια, ἀλλά ἀγαποῦν τό Θεό καί τούς ἀδελφούς τους, ἄς ἀνέβουν στο Όρος, στό “Αγιον Ὄρος, στό Όρος τῆς µετανοίας καί τῆς πίστεως, καί, κρατῶντας το Όρος τους, τόν νοῦ τους ἀμετεώριστο, ἄς φωνάξουν: 

«Κύριε ᾿Ιησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με».

Ὅσοι πιστοί, ὅσοι πιστοί, ὅσοι πιστοί.

ΜΟΝΑΧΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

Τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, 1992