Σελίδες

Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014

ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ο ΝΗΠΙΟΒΑΠΤΙΣΜΟΣ;

Τελευταῖα πρέπει νά ἔχει κανείς γερό στομάχι καί νά παίρνει ποῦ καί ποῦ κανένα χαπάκι ἀπό ἐκεῖνα τά ὡραῖα πού σοῦ φτιάχνουν τήν διά­θεση, διότι ἀλλιῶς “δέν θά τήν βγάλει καθαρή” (ὅπως συνηθίζουμε νά λέμε).  Ἤ θά πρέπει νά ξεχάσει κι αὐτά πού ξέρει ἤ θά καταλήξει στό Δαφνί. Βρισκόμουν σέ μία γιορτή, ὅταν ἄκουσα κάποιους νά λένε: «Ἐμεῖς οἱ ὀρθό­δο­ξοι ἔχουμε καταντήσει βασανιστές τῶν παιδιῶν μας, στερῶντας τήν ἐλευ­θε­ρία τους. Βαφτίζουμε τά παιδιά μας πολύ μικρά ταλαιπωρῶντας τα μέ αὐτό τό βούλιαγμα στήν κολυμβήθρα καί ἀπό τήν ἄλλη τούς στεροῦμε τήν ἐλευθερία, ἀφοῦ δέν τά ἀφήνουμε νά μεγαλώσουν καί ἔπειτα νά ἐπιλέξουν ἐάν θέλουν νά γίνουν χριστιανοί, ὅπως γινόνταν καί στά πρῶτα χριστιανικά χρόνια. Μπορεῖ νά θέλουν νά ἀκολουθήσουν ἄλλη θρησκεία». Καί λές…
μά ἀκούω καλά; Μήπως εἶμαι σέ ἄλλο κράτος καί ὄχι στήν Ἑλλάδα; Πῶς καταντήσαμε ἔτσι; Ἀπό στόμα ἑλληνικό, πού μπορεῖ ὁ πρό πρό παππούς του νά πολέμησε μαζί μέ τόν Κολοκοτρώνη “γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστη τήν Ἁγία”,  νά ἀκοῦς αὐτά τά λόγια;
Καταλαβαίνει κανείς βέβαια ὅτι οἱ ἄνθρωποι αὐτοί δέν γνωρίζουν τίποτε, οὔτε ἀπό Ὀρθοδοξία, οὔτε καί ἀπό ἱστορία. Διότι τά πρῶτα χρι­στι­ανικά χρόνια, βαφτίζονταν σέ διάφορες ἡλικίες, στήν ἡλικία πού γνώριζαν τόν Χριστό καί ἤθελαν νά γίνουν δικοί Του.  Ἦταν κάτι πού γινόταν ἐξ ἀνάγκης. Καί γι’ αὐτό τό λόγο ἄλλωστε ὑπῆρχε ἡ περίοδος τῆς κατη­χήσεως, οὕτως ὥστε αὐτός πού θά βαφτιζόταν νά γνωρίσει καλά τί εἶναι αὐτό πού ἐπέλεξε καί πῶς θά πρέπει πλέον νά βαδίζει ἔχοντας γιά ὁδηγό τήν ἀγάπη του γιά τόν Χριστό. Καμία, λοιπόν, σχέση μέ αὐτό πού λένε.
Ἔπειτα, γιατί θά πρέπει νά ἀφήσω τό παιδί μου νά μεγαλώσει καί μετά νά βαφτιστεῖ; Κατ’ ἀρχήν γιά νά ἀποφασίσει ἀπό μόνο του θά πρέπει νά φτάσει τοὐλάχιστον στήν ἡλικία τῶν 16–17 ἐτῶν. Μέχρι ἐκείνη τήν ἡλικία θά βρίσκεται στή ζωή;  Τόσα καί τόσα παιδιά πεθαίνουν καθημερινά, πῶς ἐμεῖς προεξοφλοῦμε ὅτι τό παιδί μας θά εἶναι στή ζωή μέχρι νά βαπτισθεῖ;
Εἶναι σκληρό αὐτό καί ἀπευκτέο, ὅμως εἶναι πραγματικότητα. Ἐάν συμβεῖ κάτι τέτοιο, ποιά ἡ θέση τοῦ γονιοῦ; Τί θά ἀπολογηθεῖ πού ἄφησε τό παιδί του γυμνό ἀπό Χριστό καί ἐνῷ ἐκεῖνος εἶχε τό χρῖσμα τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος, (ἀσχέτως ἀπό τά ἁμαρτήματα τῆς ὑπόλοιπης ζωῆς του,) στέρησε αὐτό τό πολύτιμο δῶρο ἀπό τό ἴδιο του τό παιδί;
Καί κάποια ἄλλα πού θά ἤθελα νά ρωτήσω. Λένε ὅτι δέν εἶναι σωστό πού ὁδηγοῦμε τά παιδιά μας μικρά στό Ἅγιο Βάπτισμα καί ὅτι γινόμαστε τύραννοι. Πολύ ὡραῖα. Τότε νά κάνουμε τό ἴδιο καί γιά τόν Ἐμβολιασμό. Νά μήν ἐμβολιάζουμε τά παιδιά μας μέχρι νά κρίνουν αὐτά μόνα τους ὅτι τό ἐπιθυμοῦν. Νά κάνουμε τό ἴδιο μέ τό σχολεῖο. Γιατί τά πιέζουμε νά πᾶνε ἀπό πολύ μικρά καί μάλιστα κάθε χρόνο γινόμαστε καί τυραννικότεροι στό νά τά πιέζουμε νά μάθουν γράμματα; Γιατί δέν τά ἀφή­νουμε νά μεγαλώσουν καί νά διαλέξουν ἐκεῖνα ἐάν θά πᾶνε καί ποῦ θά πᾶνε; Μέχρι τώρα, δέν ἔχω δεῖ κανέναν ἀπό τούς γονεῖς πού ἔχουν τίς παραπάνω ἀπόψεις νά κάνουν κάτι τέτοιο. Ἀντιθέτως, τούς ἔχω δεῖ νά τραβοῦν στήν κυριολεξία τά παιδιά τους καί μέ κλάματα καί φωνές νά τά βάζουν στό σχολεῖο. Αὐτό δέν εἶναι τυραννία; Ποῦ εἶναι τό αὐτεξούσιο τοῦ παιδιοῦ; Μοῦ εἶπε κάποιος «μά ἐδῶ πρόκειται γιά τήν μόρφωσή του. Ἐκεῖνο δέν ξέρει ἀλλά ἐγώ πού εἶμαι μεγαλύτερος θά τό ἀφήσω ἔτσι;»! Μά καί στή περίπτωση τοῦ Βαπτίσματος πρόκειται γιά τήν αἰώνια σωτηρία του, γιά τήν ἀνώτερη πνευματική του φώτιση πού τοῦ ἀνοίγει τήν πόρτα γιά τό πανεπιστήμιο τοῦ Χριστοῦ. Ποιός μπορεῖ νά τοῦ τό δώσει αὐτό, ἐάν τό χάσει; Πολλοί ἀπό τούς μπαμπάδες μας ἔμειναν ἀμόρφωτοι λόγῳ δυσκολιῶν τῆς τότε ἐποχῆς. Ὅμως, ὅλοι βρῆκαν τόν δρόμο τους. Καί δουλειές βρῆκαν καί οἰκογένειες ἔκαναν ἀλλά καί κάποιες μικρές περιουσίες ἔφτιαξαν. Ὅλοι ὅμως εἶχαν τό Ἅγιο Βάπτισμα καί τό Χρῖσμα, τό ὁποῖο ἔλαβαν πολύ μικροί καί χωρίς νά τούς ρωτήσει κανείς, καί ἔτσι εἶχαν ἐξασφαλίσει τήν προϋπόθεση γιά τήν σωτηρία τους.
Ὅπως καταλαβαίνουμε ἀπό ὅλα τά παραπάνω, μέ πρόφαση τήν ἐλευ­θε­ρία τοῦ παιδιοῦ μου, ἐγώ ὁ ἴδιος του ὁ γονιός, κλείνω τήν πόρτα τῆς σωτηρίας του, ἀφοῦ ποτέ, δέν πρόκειται νά πάρει τέτοιες ἀποφάσεις. Καί δέν πρόκειται νά τίς πάρει ποτέ διότι δέν πρόκειται νά τίς μάθει ποτέ. Διότι γιά νά ἔχω ἐγώ ὁ ἴδιος του ὁ γονιός τέτοιες ἀπόψεις, σημαίνει ὅτι εἶμαι μακριά ἀπό τήν Ἐκκλησία καί τά λόγια τοῦ Χριστοῦ. Πῶς, λοιπόν, θά μιλήσω στό παιδί μου γιά τίς ἀλήθειες καί τά διδάγματά Του; Πῶς θά τοῦ δώσω ὅλα αὐτά πού πρέπει νά ξέρει, γιά νά πάρει τήν σωστή ἀπόφαση; Ἄς τοῦ δώσω λοιπόν ἐγώ σάν γονιός τό πολυτιμότερο ὅπλο γιά τήν ζωή του (καί αὐτή καί τήν ἄλλη) καί μετά ἄς κάνει ἐκεῖνο ὅ,τι θέλει. Ἄς ἀποφασίσει νά γίνει ὅ,τι θέλει, φτάνει ἐγώ, σάν γονιός, νά ἔχω κάνει τό χρέος μου καί νά μήν βρεθῶ στήν δυσάρεστη θέση νά πρέπει νά ἀπολογηθῶ μπροστά στόν Θεό γιά τήν ἀπώλεια τοῦ ἀνθρώπου, τόν ὁποῖο μοῦ ἔκανε τό χατίρι καί μοῦ τόν ἐμπιστεύθηκε.


 Ἀναστάσιος  Μυρίλλας

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου