Τα ιερά λείψανα στην Ορθοδοξία μας και στον Παπισμό

Εν Πειραιεί τη 16^η  Ιουλίου 2015

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

       Η τιμή των Ιερών Λειψάνων έχει κορυφαία σημασία για την αγία μας Εκκλησία. Κι’ αυτό διότι η τιμή τους άπτεται της χριστιανικής οντολογίας. Γι’ αυτό και η τιμή τους ανάγεται στους πρώτους χριστιανικούς χρόνους.

Η Εκκλησία μας θώρησε εξ’ αρχής τα Ιερά Λείψανα ως...

«τιμιώτερα λίθων πολυτελών και δοκιμώτερα υπέρ χρυσίον» (Μαρτ. αγ. Πολυκ. P.G.5,1044Α), διότι τα σώματα των αγίων έχουν καταστεί με το Άγιο Βάπτισμα, την Θεία Ευχαριστία και τα άλλα Ιερά Μυστήρια, ως μέλη Χριστού, «ενώσει αφάτω» με το δικό Του σώμα, κατά τον άγιο Συμεών το νέο Θεολόγο. Κατά τον απόστολο Παύλο τα «σώματα ημών μέλη Χριστού εστίν» (Α΄Κορ.5,15) και γι’ αυτό παραγγέλλει: «δοξάσατε δη τον Θεόν εν τω σώματι υμών και εν τω πνεύματι υμών, άτινα εστι του Θεού» (Α΄Κορ.5,20). Τόσο το πνεύμα μας όσο και το σώμα μας ανήκουν στο Θεό Δημιουργό μας. Με τη Θεία Χάρη, την προσωπική μας ελευθερία και τον αγώνα μας κατά της αμαρτίας και της φθοράς, αξιωνόμαστε να κάνουμε τον εαυτό μας θεοφόρο μέλος του Χριστού. Αυτό το κατόρθωσαν οι Άγιοι της Εκκλησίας μας και πάνω σε αυτή την αρχή στηρίζεται η τιμή των Ιερών Λειψάνων τους. Εφόσον τα τίμια σώματά τους έγινε κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος (Α΄Κορ.6,12), έγιναν πραγματικά μέλη Χριστού, οφείλουμε οι πιστοί να τα τιμάμε και να αγιαζόμαστε από αυτά, όπως επιτάσσει άλλωστε και η Αγία Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος. Πάμπολλα Ιερά Λείψανα έχουν τύχει και της αφθαρσίας, ήτοι: δεν ίσχυσαν σε αυτά οι φυσικοί νόμοι της φθοράς και παραμένουν για αιώνες ακέραια, χωρίς αποδεδειγμένα, την παραμικρή ανθρώπινη επέμβαση, ευωδιάζοντας και  θαυματουργώντας. 

       Έχει τεθεί όμως από πολλούς το ερώτημα: υπάρχουν Ιερά Λείψανα και στις εκτός της Εκκλησίας θρησκευτικές χριστιανικές κοινότητες; Η απάντηση έχει σχέση με την ερώτηση: υπάρχουν άγιοι εκτός της Εκκλησίας, για να υπάρχουν Ιερά Λείψανα; Σύμφωνα με την Ορθόδοξη αυτοσυνειδησία μας: Απαντούμε κατηγορηματικά: Όχι! Κανένας από τους μυριάδες θεοφόρους Πατέρες της Εκκλησίας μας, στη δισχιλιόχρονη πορεία Της, δεν θεώρησε ότι υφίσταται αγιότητα και σωτηρία εκτός της Εκκλησίας! Το κλασσικό απόφθεγμα του Μεγάλου Πατέρα και Διδασκάλου της Αρχαίας Εκκλησίας αγίου Κυπριανού (3^ος αιώνας): «Εκτός της Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία», ισχύει και θα ισχύει διαπαντός, διότι η εν Χριστώ σωτηρία μας δεν είναι ένα αόριστο και θεωρητικό σχήμα, αλλά μια απτή πραγματικότητα, η οποία συντελείται μόνον μέσω της αγίας Του Εκκλησίας! Αποκλειστικός ταμειούχος  της Θείας Χάριτος είναι μόνον η Εκκλησία και κανένα άλλο εγκόσμιο ή υπερκόσμιο σχήμα.

       Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από πρόσφατο ενδιαφέρον δημοσίευμα στην Εφημερίδα «ESPRESSO» (φύλ.10-7-2015), με τίτλο: «Οι άφθαρτοι άγιοι των Καθολικών, ο κρυφός ρόλος της φαινόλης στη διατήρηση των σκηνωμάτων». Το δημοσίευμα είναι όντως αποκαλυπτικό και καλύπτει, νομίζουμε επαρκώς την ορθόδοξη πίστη μας.

       Αρχίζει με την γενική παρατήρηση πως: «Τα αναλλοίωτα από τις φυσικές διαδικασίες της αποσύνθεσης σώματα των αγίων αποτελούν στη συνείδηση των πιστών μία από τις ελάχιστες χειροπιαστές αποδείξεις της Θείας Χάρης.  Οπότε δεν είναι να απορεί κανείς γιατί τα σκηνώματα αποτελούν πόλο έλξης για τους γεμάτους δέος πιστούς τόσο στην Ορθόδοξη όσο και στην Καθολική Εκκλησία». Στη συνέχεια αποκαλύπτει πως: «Η πραγματικότητα όμως της συντήρησης των σκηνωμάτων των αγίων είναι λιγότερο θαυματουργή, σύμφωνα με το ρεπορτάζ της Ελίζαμπεθ Χάρπερ, η οποία επισκέφτηκε πολλά από τα προσκυνήματα σκηνωμάτων της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Τα σκηνώματα λέγεται ότι αναδίνουν το μύρο της αγιότητας, το οποίο έχει μια ιδιαίτερα γλυκιά και λουλουδάτη μυρωδιά. Για να χαρακτηριστεί το σώμα ενός αγίου ιερό σκήνωμα, θα πρέπει να μην έχει υποστεί καμία επεξεργασία, όπως ταρίχευση, και να έχει συντηρηθεί άθικτο από μόνο του. Η πράξη όμως, ακόμη και στις θρησκευτικές υποθέσεις, απέχει από τη θεωρία. Δεδομένου ότι η διαδικασία της εκταφής είναι από μόνη της αρκετά επικίνδυνη για τη διατήρηση του σκηνώματος, είθισται στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία να επιστρατεύονται κάποιες μέθοδοι συντήρησης, όπως είναι το κέρωμα ή ο εμποτισμός του σώματος με φαινόλη. Έρευνα που έχει γίνει από παθολόγους του πανεπιστημίου της Πίζα έχει δείξει ότι το άνοιγμα ενός τάφου διαταράσσει το μικροκλίμα που ευθύνεται για τη συντήρηση του σώματος, οπότε αυξάνονται οι πιθανότητες το σώμα να αρχίσει να αποσυντίθεται μετά».

          Ακολούθως προχωρεί σε μια άλλη συγκλονιστική αποκάλυψη, για την «χρησιμότητα» και τη θέση των Ιερών Λειψάνων στην παπική παρασυναγωγή: «Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία επισήμως δεν θεωρεί πια την αφθαρσία του σκηνώματος θαύμα, ωστόσο φροντίζει να μη δημιουργεί αμφιβολίες στους πιστούς που θεωρούν την αφθαρσία των αγίων ένα σημάδι από τον Θεό. Φροντίζει μάλιστα να τοποθετεί τους αγίους μέσα σε πολυτελείς βιτρίνες ώστε το προσκύνημα να έχει την αίγλη που επιβάλλει η παράδοσή της»! Αφού παραθέτει μια σειρά «άφθαρτων ιερών λειψάνων» των παπικών, καταλήγει στο εξής εκπληκτικό παράδειγμα, απάτης και αγυρτείας: « “Είναι πρόκληση να βρίσκεις τα κενά στον ρεαλισμό και στην ιστορική προέλευση του σκηνώματος και να αντλείς ικανοποίηση από τη δουλειά ντετέκτιβ που κάνεις. Αλλά η διατήρηση των άφθαρτων σωμάτων συχνά γίνεται με σκοπό να είναι αντιληπτή” εξηγεί η Χάρπερ, που αναφέρει το παράδειγμα του λειψάνου της Anna Maria Taigi στον ναό του San Crisogono. “Από μακριά δείχνει άφθαρτη αλλά, όταν πλησιάσει κανείς, μπορεί να δει ότι οι ρυτίδες του προσώπου της είναι σχηματισμένες από κερί. Κάποιες δεκάδες μαύρες τρίχες ξεπροβάλλουν από τις ξανθές μπούκλες της δείχνοντας ότι κάτι μακάβριο υπάρχει από κάτω. Και αυτή είναι ένας σκελετός” εξηγεί η Χάρπερ. Ακόμη και οι υπεύθυνοι συντήρησης των σκηνωμάτων εξηγούν ότι τα μέσα που χρησιμοποιούν δεν έχουν στόχο να κοροϊδέψουν τους πιστούς αλλά να “συντηρήσουν την πραγματική έκφραση της αγίας όταν αυτή ανακαλύφθηκε στον τάφο της”»!

       Δεν χρειάζεται προφανώς να προσθέσουμε τίποτε εμείς στο αποκαλυπτικότατο αυτό δημοσίευμα, διότι έρχεται να επιβεβαιώσει πλήρως την πίστη μας ότι Θεία Χάρις και αγιότητα δεν υπάρχουν εκτός της Εκκλησίας και ο παπισμός δεν είναι Εκκλησία, αλλά χριστιανική θρησκευτική κοινότητα, η οποία εξήλθε της Εκκλησίας το 1054, πέφτοντας σε δεκάδες αιρέσεις και πλάνες. Κυριότερη απ’ όλες ο υποβιβασμός του Παναγίου Πνεύματος, με την κακοδοξία του φιλιόκβε και την επιδεικτική απουσία Του από τη ζωή της Εκκλησίας. Αλλά όμως το Πανάγιο Πνεύμα είναι Αυτό που αγιάζει και αναδεικνύει αγίους στην Εκκλησία. Η δική Του απουσία σε συνδυασμό με την επίσης βλάσφημη κακοδοξία περί κτιστής χάριτος, φανερώνει περίτρανα την απουσία της ίδιας της Εκκλησίας στον παπισμό και φυσικά την απουσία της σωτηρίας και θεώσεως των πιστών του. Ο αιρετικός είναι αποκομμένος από την Εκκλησία και άρα παύει να είναι μέλος Χριστού. Αυτός σημαίνει ότι δεν είναι δυνατόν να γίνει άγιος και εν προκειμένω οι «άγιοι» του παπισμού (μετά την απόσχισή του από την Εκκλησία το 1054), δεν λογίζονται άγιοι και δεν μπορεί να είναι άγιοι για την Εκκλησία μας. 

       Οι απάτες και οι αγυρτείες του παπισμού τα τελευταία χίλια χρόνια δεν είναι δυνατόν να απαριθμηθούν. Δυστυχώς μία από αυτές είναι και η «επέμβαση» στα δήθεν άφθορα «ιερά λείψανά» του. Μια μέθοδος η οποία συνεχίζεται ως τις μέρες μας με την επίσης δόλια «επέμβασή» των παπικών «ιερέων» στον «αγιασμό» τους, με τη γνωστή τελετή του αλατίσματος!

      Δεν μας ξενίζουν ιδιαίτερα οι παραπάνω «επεμβάσεις» των παπικών. Τις γνωρίζουμε πολύ καλά την τελευταία χιλιετία. Μας ξενίζει όμως, μας θλίβει και μας ανησυχεί η στάση πολλών ορθοδόξων οικουμενιστών, οι οποίοι «βλέπουν» «αγίους» στον αιρετικό παπισμό και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις τους αποδίδουν και τιμές! Αυτό εγκυμονεί κινδύνους για την αλλοίωση του φρονήματος του χριστεπωνύμου πληρώματος. Πρόκειται για τον λεγόμενο «λαϊκό οικουμενισμό», ο οποίος προωθεί αθόρυβα και μεθοδικά τον θρησκευτικό συγκρητισμό στη λαϊκή βάση. Να αποδεχτεί ότι «όλοι το ίδιο είμαστε», «αγίους έχουν και οι παπικοί» και άρα «μπορούμε να ενωθούμε»!

       Κλείνοντας την ανακοίνωσή μας, καλούμε τους πιστούς μας να συνειδητοποιήσουν ότι η Εκκλησία του Χριστού είναι μία και αδιαίρετη, όπως ομολογούμε στον Ιερό Σύμβολο της Πίστεως. Αυτή δεν είναι άλλη από την Ορθόδοξη Εκκλησία μας, η Οποία κρατά ακαινοτόμητη την αγιογραφική και αγιοπατερική σώζουσα πίστη. Να συνειδητοποιήσει πως ο αγιασμός και η σωτηρία μας υπάρχει και συντελείται μόνο μέσα την μία Εκκλησία και πως έξω από Αυτή «δεν υπάρχει σωτηρία», επαναλαμβάνοντας το απόφθεγμα του αγίου Κυπριανού. Μόνο η Εκκλησία μας έχει τη δυνατότητα να δημιουργεί αγίους και να καθιστά τα τίμια Λείψανά τους πηγή αγιασμού και θαυμάτων στους πιστούς. Ας μην ξεχνούμε τέλος πως, σύμφωνα με τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή: «εις τούτο ημάς πεποίηκεν ο Θεός, ίνα γενώμεθα θείας κοινωνοί φύσεως, και της αυτού αϊδιότητος μέτοχοι, και φανώμεν αυτώ όμοιοι κατά την εκ χάριτος θέωσιν» (P.G.90,1193D), κάτι που δεν μπορεί να συμβεί εκτός της Εκκλησίας και εν προκειμένω στον παπισμό, όσο μένει εκτός της Εκκλησίας!  

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών