Ιεροσύνη (μυστήριο της Χειροτονίας)

 

Πρόκειται για βίντεο που αξιοποιείται στο μάθημα των θρησκευτικών της Α΄ Λυκείου περί του μυστηρίου της Χειροτονίας. Έχει όμως συγκεκριμένη αναφορά στους ιερείς της Νάουσας (Ημαθίας), γεγονός που μπορεί να λειτουργήσει περιοριστικά για τη χρήση του από θεολόγους άλλων περιοχών.

" Βοήθεια! Χανόμαστε..." Γερόντισσα Χρυσοβαλάντη | ΔΗΜΗΤΡΙΑ 2023

 

Η Γερόντισσα στην εμπνευσμένη ομιλία της θέλοντας να περιγράψει την κατάσταση της σημερινής εποχής ανέφερε: "Ζούμε σε μία εποχή που όλα ξεπουλιόνται, όλα προδίδονται, το κακό ωραιοποιείται, το σωστό εξευτελίζεται και γενικά ότι έσωσε και πρόβαλε παγκοσμίως την Ελλάδα, όπως τα ήθη, η ιστορία, η ορθοδοξία, θεωρούνται ξεπερασμένα και γελοία" και πρόσθεσε: "το πρόβλημα είναι ημών, που λέμε πως είμαστε χριστιανοί, που όλο υποχωρούμε, συμβιβαζόμαστε και έχουμε ενδοιασμούς". Στη συνέχεια παρουσίασε απόψεις των πατέρων της ορθοδόξου εκκλησίας μας, λέγοντας: " Όλα μπορούν να υποχωρήσουν στον άνθρωπο, όμως ο πιστός έχει χρέος να μην παραχωρήσει από μόνος του τον ίδιο τον Χριστό" και συμπλήρωσε: "το μεγάλο πρόβλημα των ανθρώπων είναι ο συμβιβασμός, διότι ο συμβιβασμός είναι ενοχή και έγκλημα". Ολοκληρώνοντας την ομιλία της, η Γερόντισσα Χρυσοβαλάντη απεφάνθει: "Ας φροντίσουμε να υπακούμε σε Εκείνον που μας έπλασε και θα μας κρίνει, ώστε τότε να μην φωνάξουμε: "Βοήθεια...χανόμαστε".

Διαφορὰ θρησκείας καὶ χριστιανικῆς πίστης

 Ἡ θρησκεία μας εἶναι ἀγάπη, εἶναι ἔρωτας, εἶναι ἐνθουσιασμός, εἶναι τρέλα, εἶναι λαχτάρα τοῦ θείου. Εἶναι μέσα μας ὅλ’ αὐτά. Εἶναι ἀπαίτηση τῆς ψυχῆς μας ἡ ἀπόκτησή τους. Γιὰ πολλοὺς ὅμως ἡ θρησκεία εἶναι ἕνας ἀγώνας, μία ἀγωνία κι ἕνα ἄγχος. Γι’ αὐτὸ πολλοὺς ἀπ’ τοὺς «θρήσκους» τοὺς θεωροῦνε δυστυχισμένους, γιατί βλέπουνε σὲ τί χάλια βρίσκονται.

Κι ἔτσι εἶναι πράγματι. Γιατί ἂν δὲν καταλάβει κανεὶς τὸ βάθος τῆς θρησκείας καὶ δὲν τὴ ζήσει, ἡ θρησκεία καταντάει ἀρρώστια καὶ μάλιστα φοβερή. Τόσο φοβερὴ ποὺ ὁ ἄνθρωπος χάνει τὸν ἔλεγχο τῶν πράξεών του, γίνεται ἄβουλος κι ἀνίσχυρος, ἔχει ἀγωνία κι ἄγχος καὶ φέρεται ὑπὸ τοῦ κακοῦ πνεύματος. Κάνει μετάνοιες, κλαίει, φωνάζει, ταπεινώνεται τάχα, κι ὅλη αὐτὴ ἡ ταπείνωση εἶναι μία σατανικὴ ἐνέργεια. Ὁρισμένοι τέτοιοι ἄνθρωποι ζοῦνε τὴ θρησκεία σὰν ἕνα εἶδος κολάσεως. Μέσα στὴν ἐκκλησία κάνουν μετάνοιες, σταυρούς, λένε: «εἴμαστε ἁμαρτωλοί, ἀνάξιοι» καὶ μόλις βγοῦνε ἔξω ἀρχίζουν νὰ βλασφημᾶνε τὰ θεῖα, ὅταν κάποιος λίγο τοὺς ἐνοχλήσει.

Στὴν πραγματικότητα, ἡ χριστιανικὴ θρησκεία μεταβάλλει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν θεραπεύει. Ἡ κυριότερη, ὅμως προϋπόθεση γιὰ νὰ ἀντιληφθεῖ καὶ νὰ διακρίνει ὁ ἄνθρωπος τὴν ἀλήθεια εἶναι ἡ ταπείνωση. Ὁ ἐγωισμὸς σκοτίζει τὸ νοῦ τοῦ ἀνθρώπου, τὸν μπερδεύει, τὸν ὁδηγεῖ στὴν πλάνη, στὴν αἵρεση. Εἶναι σπουδαῖο νὰ κατανοήσει ὁ ἄνθρωπος τῆς ἀλήθεια.Τὸ οὐσιαστικότερο εἶναι νὰ φεύγεις ἀπ’ τὸν τύπο καὶ νὰ πηγαίνεις στὴν οὐσία. Ὅ,τι γίνεται, νὰ γίνεται ἀπὸ ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη ἐννοεῖ πάντα νὰ κάνεις θυσίες.

Ὁ Χριστὸς δὲν θὰ μᾶς ἀγαπήσει ἅμα ἐμεῖς δὲν εἴμαστε ἄξιοι νὰ μᾶς ἀγαπήσει. Γιὰ νὰ μᾶς ἀγαπήσει, πρέπει νὰ βρεῖ μέσα μας κάτι τὸ ἰδιαίτερο. Θέλεις, ζητάεις, προσπαθεῖς, παρακαλεῖς, δὲν παίρνεις ὅμως τίποτα. Ἑτοιμάζεσαι ν’ ἀποκτήσεις ἐκεῖ ποὺ θέλει ὁ Χριστός, γιὰ νὰ ἔλθει μέσα σου ἡ θεία χάρις, ἀλλὰ δὲν μπορεῖ νὰ μπεῖ, ὅταν δὲν ὑπάρχει ἐκεῖνο ποὺ πρέπει νὰ ἔχει ὁ ἄνθρωπος. Ποιὸ εἶναι αὐτό; Εἶναι ἡ ταπείνωση. Ἂν δὲν ὑπάρχει ταπείνωση, δὲν μποροῦμε ν’ ἀγαπήσουμε τὸν Χριστό. Ταπείνωση καὶ ἀνιδιοτέλεια στὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ. «Μὴ γνώτω ἡ ἀριστερά σου τί ποιεῖ ἡ δεξιά σου». Κανεὶς νὰ μὴ σᾶς βλέπει, κανεὶς νὰ μὴν καταλαβαίνει τὶς κινήσεις τῆς λατρείας σας πρὸς τὸ θεῖον. Ὅλ’ αὐτὰ κρυφά, μυστικά, σὰν τοὺς ἀσκητές. Θυμάστε ποὺ σᾶς ἔχω πεῖ γιὰ τ’ ἀηδονάκι; Μὲς στὸ δάσος κελαηδεῖ. Στὴ σιγή. Νὰ πεῖς πὼς κάποιος τ’ ἀκούει, πὼς κάποιος τὸ ἐπαινεῖ; Κανείς. Πόσο ὡραῖο κελάηδημα μὲς στὴν ἐρημιά! Ἔχετε δεῖ πῶς φουσκώνει ὁ λάρυγγας, παθαίνει, μαλλιάζει ἡ γλώσσα. Πιάνει μία σπηλιά, ἕνα λαγκάδι καὶ ζεῖ τὸν Θεὸ μυστικά, «στανεγμοῖς ἀλαλήτοις»…

…Ὅλο τὸ μυστικὸ εἶναι ἡ ἀγάπη, ὁ ἔρωτας στὸν Χριστό. Τὸ δόσιμο στὸν κόσμο τὸν πνευματικό. Οὔτε μοναξιὰ νιώθει κανείς, οὔτε τίποτα. Ζεῖ μέσα σ’ ἄλλον κόσμο. Ἐκεῖ ποὺ ἡ ψυχὴ χαίρεται, ἐκεῖ ποὺ εὐφραίνεται, ποὺ ποτὲ δὲν χορταίνει…

Πηγή: εδώ

Το μυστήριο της Ιεροσύνης

α) Η σύσταση του μυστηρίου και η αποστολική διαδοχή

Το μυστήριο της Ιεροσύνης συνέστησε ο Χριστός με την εκλογή των απο­στόλων, που τους ανέδειξε «ἁλιεῖς ἀνθρώπων» (Ματθ. 4,19) και τους έδωσε την «εξουσία» να συγχωρούν αμαρτίες (Ιωαν. 20,23), να τελούν το μυστήριο στης Θείας Ευχαριστίας και να διδάσκουν. Μετά το Χριστό, οι απόστολοι όρισαν τους διαδόχους τους με χειροτονία (επίθεση των χειρών). Η Ιεροσύνη στην Ορθόδοξη Εκκλησία έχει αδιάσπαστη τη συνέχεια των χειροτονιών. Αυτό ονομάζεται «αποστολική διαδοχή» και είναι κριτήριο της γνησιότητας της Εκκλησίας. Ακόμη η Εκκλησία, συνεχίζοντας την αποστολική παράδοση, χειροτονεί αυτούς που έχουν μέσα τους ζωντανή τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. 

β) Η ειδική Ιεροσύνη: έννοια και ευθύνες

Όπως έχουμε αναφέρει, η Ιεροσύνη μπορεί να διακριθεί σε «ειδική» και «γενική». Οι κληρικοί έχουν την ειδική Ιεροσύνη και αναλαμβάνουν υπεύθυνα, με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, τη διοίκηση, τη διδαχή και τη λατρεία της Εκκλησίας. Βέβαια, ο Χριστός δεν παύει ποτέ να είναι ο μόνος (αρχ)ιερέας της Εκκλησίας, που έχει «ἀπαράβατον τήν ἱερωσύνην» (Εβρ. 7,24). Αυτός τε­λεί όλα τα μυστήρια, στα οποία είναι «ἀοράτως συνών» (αόρατα παρών). Οι (αρχ)ιερείς λόγω της χειροτονίας τους «δανείζουν» το σώμα και τα χέρια τους στο Χριστό και τον καθιστούν, έτσι, ορατό στο πλήρωμα (I. Χρυσόστομος). Τα πρώτα χριστιανικά χρόνια όλα τα μυστήρια τελούνταν κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας. Ήταν δηλαδή, συνδεδεμένα με τη Θεία Ευχαριστία. Με την πάροδο των αιώνων, χωρίστηκαν από αυτήν. Το μυστήριο, όμως, της Ιεροσύνης και για τους τρεις βαθμούς (επίσκοπος, πρεσβύτερος διάκονος) εξακολουθεί να τελείται κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας. Οι σχετικές ευχές ζητούν για το χειροτονούμενο τη χάρη του Θεού, ώστε να ανταποκρίνε­ται στην υψηλή αποστολή του, που είναι να οδηγεί τους πιστούς στη «Βασιλεία του Θεού». Ο πρεσβύτερος αναλαμβάνει το κήρυγμα, για να «ἀνακαινίζει» το λαό του Θεού ως πνευματικός οδηγός του (βλ. παρακάτω κείμενο). Αλλά και ο επίσκοπος καλείται να γίνει «μιμητής τοῦ ἀληθινοῦ Ποιμένος», του Χριστού δηλαδή, πρόθυμος πάντοτε να θυσιάζεται για το ποίμνιό του.

Βαθμοί της Ιεροσύνης	Ονομασία	Μυστήρια που τελεί	Τίτλοι διοίκησης ή τιμής	Δυνατότητα να είναι και έγγαμος
1ος	Διάκονος ή Διάκος	Κανένα	Ιεροδιάκονος	Ναι
2ος	Ιερέας ή Πρεσβύτε-ρος	Όλα εκτός της χειροτονίας	Πρωτοπρεσβύτερος Αρχιμανδρίτης, Οικονόμος κα	Ναι
3ος	Επίσκοπος ή Δεσπότης	Όλα	Μητροπολίτης, Αρχιεπίσκοπος, Πατριάρχης κα	Όχι

γ) Η συνύπαρξη εξουσίας και διακονίας

Η Ιεροσύνη δεν είναι αξίωμα και εξουσία με την κοσμική σημασία, αλλά με την πνευματική. Σκοπός της είναι η διακονία του λαού. Κάθε λειτούργημα στην Εκκλησία είναι διακονία. Στην Ορθοδοξία, ακόμη και η πολιτική εξουσία νοείται ως διακονία (υπουργός = διάκονος) του λαού του Θεού. Όπου χάνε­ται αυτή η συνείδηση, εμφανίζεται στη ζωή του ιερέα ο επαγγελματισμός. Ο κληρικός όμως είναι πνευματικός πατέρας και οι πιστοί πνευματικά του τέκνα. Γι’ αυτό ο μεγαλύτερος τίτλος και τιμή του κληρικού είναι η προσφώνηση «πάτερ» ή «παππούλη», που του απευθύνει ο λαός μας. Το έργο του, ιδιαί­τερα σήμερα, πρέπει να είναι φωτιστικό και οδηγητικό. Να οδηγεί, δηλαδή, τον κόσμο στην αλήθεια και χάρη του Χριστού, μεταδίδοντας το μήνυμα της σωτηρίας του ανθρώπου και της ανθρώπινης κοινωνίας. Όσο πιο πατερικός και παραδοσιακός είναι ο κληρικός, τόσο περισσότερο σύγχρονος είναι. Οι άγιοι είναι πάντα σύγχρονοι, διότι προσφέρουν όλη τη ζωή τους στη διακονία του κόσμου και την αντιμετώπιση των προβλημάτων του.
Στην Εκκλησία υπάρχει συνευθύνη κληρικών και λαϊκών. Γι’ αυτό είναι ανάγκη να αναλαμβάνουν και οι λαϊκοί την ευθύνη τους στη ζωή της Ενορίας. Mε την ενεργό συμμετοχή όλου του σώματος στη ζωή της Εκκλησίας, είναι δυνατή και η κατά Χριστόν «αύξηση» του σώματος, η πνευματική πρόοδός του. Σύμφωνα με την παράδοσή μας, αυτό σημαίνει να είμαστε όλοι, κληρικοί και λαϊκοί, πιστοί στην αποστολή μας.

Πολλοί μιλούν για την ανάγκη εκσυγχρονισμού του κλήρου. Κάποιοι αρ­χίζουν από την ενδυμασία και θεωρούν το ράσο εμπόδιο στην απρόσκοπτη παρουσία του κληρικού στο σύγχρονο κόσμο. Είναι γεγονός ότι το ράσο συν­δέεται με παλαιότερες εποχές (Βυζάντιο­, τουρκοκρατία) και γι’ αυτό υπάρχουν τάσεις για κατάργησή του. Έχει όμως συνδεθεί τόσο πολύ με το λαό μας, που η εικόνα του κληρικού είναι αδιανόητη χωρίς το ράσο. Για τη διατήρηση, συνεπώς, της συνέχειας επικρατεί η γνώμη ότι το ράσο μπορεί μεν να απλου­στευθεί, όχι όμως και να καταργηθεί.

δ) Η Ιεροσύνη στις χριστιανικές Ομολογίες

Ιεροσύνη υπάρχει και στον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο. Έχει χάσει όμως την αποστολική και πατερική της σημασία, διότι χάθηκε ο μυστηριακός της χαρακτήρας ή συνταυτίστηκε με την κοσμική εξουσία. Στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, ο παπικός θεσμός έχει εισαγάγει την έννοια του υπερεπισκόπου (γενικός επίσκοπος= ο Πάπας), ενώ αρκετές διαφορές υπάρχουν στους άλλους βαθμούς της Ιεροσύνης. Στις προτεσταντικές Ομολογίες, έχει χαθεί σε μεγάλο βαθμό ο πνευματικός χαρακτήρας της Ιεροσύνης και η αποστολική διαδοχή. Οι κληρικοί θεωρούνται απλοί εντολοδόχοι της κοινότητας. Η Ορθόδοξη Εκ­κλησία μένει κι εδώ πιστή στην αρχαία χριστιανική παράδοση ως προς την κατανόηση της Ιεροσύνης.

Κείμενα:

Ταφή ή καύση των κεκοιμημένων;

Γράφει ο θεολόγος Αναστάσιος Ζαμπελάκης
Ένα θέμα για το οποίο δέχτηκα πολλές φορές ερωτήσεις από τους μαθητές μου είναι η καύση των νεκρών και γιατί η Εκκλησία μας παραμένει τόσο αρνητική στο θέμα αυτό; Γιατί οι Χριστιανοί επιμένουμε να τονίζουμε την αξία της ταφής και κατακρίνουμε, όχι τους ανθρώπους βέβαια, άλλα την επιλογή της αποτέφρωσης. Το θέμα όσο μακάβριο και αν είναι αποκαλύπτει το βάθος και την σοφία των πατέρων της Εκκλησίας. Για αυτό πολύ σύντομα και περιεκτικά θα απαριθμήσουμε τα επιχειρήματα της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

1.   Ο Χριστός, όταν πέθανε στον σταυρό, ο Ιωσήφ ο από Αριμαθείας, άνθρωπος με ισχύ αλλά και πίστη, πήρε το σώμα του Κυρίου και το τοποθέτησε σε καινούργιο, λαξευτό τάφο. Αυτό το γνωρίζουμε από το ευαγγέλιο, αλλά έχει επιβεβαιωθεί κιόλας ιστορικά, από την ανακάλυψη του Παναγίου τάφου. Αφού λοιπόν ο Χριστός, ο οποίος είναι το απόλυτο πρότυπο των Χριστιανών ενταφιάστηκε, εμείς ως πιστοί του, οφείλουμε να τον μιμηθούμε και σ’ αυτό. Εξάλλου όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας, από την Παναγία μέχρι τον Άγιο Παΐσιο, το ίδιο έπραξαν.
2.  Μια παλιά συνήθεια κυρίως στα χωριά ήταν να μαζεύουν οι κάτοικοι τα σκουπίδια σε έναν χώρο, και, όταν αυτά γίνονταν πολλά, τα καίγανε. Αυτό ίσως και να συμβαίνει και σήμερα σε κάποιες περιοχές. Οι άνθρωποι δηλαδή έχουμε ενδόμυχα την σκέψη ότι πρέπει να καίμε ότι θεωρούμε άχρηστο ή επικίνδυνο για την δημόσια υγεία. Το ανθρώπινο σώμα όμως δεν είναι σκουπίδι. Το σώμα, που είναι λίαν καλό ως δημιούργημα του Θεού, αγιάζεται με το βάπτισμα και το χρίσμα, θεώνεται με την Θεία Ευχαριστία, ευλογείται με το ευχέλαιο, τον αγιασμό ή την ιεροσύνη! Το σώμα γίνεται "ναός" του Θεού, θεώνεται κατά χάριν μαζί με την ψυχή και συνδοξάζεται.
3.     Τα λείψανα των αγίων φανερώνουν ακόμη ένα επιχείρημα κατά της καύσης των νεκρών. Τα λείψανα των αγίων θαυματουργούν 2000 χρόνια τώρα. Αν τους αγίους τους καίγαμε δεν θα είχαμε σήμερα τα λείψανά τους, για να προσκυνούμε την χάρη του Θεού που υπάρχει επάνω τους, να παίρνουμε δύναμη στην απόγνωσή μας και θεραπεία στην ασθένειά μας. 
4.    Ο Χριστός αναστήθηκε. Είναι το θεμέλιο της Χριστιανικής πίστης. Γι’ αυτό εμείς οι Χριστιανοί επινοήσαμε ένα υπέροχο και βαθύτατα πνευματικό τίτλο για τους χώρους ταφής των νεκρών μας. Δεν τα ονομάζουμε νεκροταφεία αλλά «κοιμητήρια». Οι ενταφιασμένοι δεν είναι απλά νεκροί, αλλά άνθρωποι που κοιμούνται κατά μία θεολογική έννοια και αναμένουν το εγερτήριο σάλπισμα της κοινής ανάστασης, που θα γίνει στο τέλος της ιστορίας (προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος). Για αυτό εξάλλου και οι τάφοι μας κοιτούν προς την ανατολή, συμβολικά, αναμένοντας να ανατείλει ο ήλιος της δικαιοσύνης, ο Ιησούς Χριστός, κατά την Δευτέρα και ένδοξη παρουσία Του. 
5.     Άλλο ένα επιχείρημα φανερώνεται μέσα από την θεολογία της Παλαιάς Διαθήκης για το ανθρώπινο σώμα. Ο άνθρωπος φτιάχνεται από τον Θεό με χώμα (καί ἔπλασεν ὁ θεός τόν ἄνθρωπον χοῦν ἀπό τῆς γῆς) και καταλήγει μετά την πτώση του με Θεία εντολή πάλι στο χώμα (ἕως τοῦ ἀποστρέψαι σε εἰς τήν γῆν, ἐξ ἧς ἐλήφθης, ὅτι γῆ εἶ καί εἰς γῆν ἀπελεύσῃ).
6.     Τα κοιμητήρια επιτελούν ύψιστο παιδαγωγικό έργο! Όποιος κάνει μια βόλτα μέσα στα κοιμητήρια, επειδή θέλει να ανάψει ένα κερί ή να παραβρεθεί σε ένα τρισάγιο αγαπημένου του ανθρώπου που «κοιμήθηκε», παιδαγωγείται, διδάσκεται την ματαιότητα της ζωής, του πλούτου, των κοσμικών επιτυχιών, των ανόητων, εγωιστικών και μικρόψυχων συμπεριφορών και γίνεται καλύτερος άνθρωπος. Γιατί να μας λείψει ένα τόσο σημαντικό σχολείο;
7.     Τα μνήματα ήταν, είναι και θα είναι χώρος τέχνης και πολιτισμού για κάθε λαό και κάθε εποχή. Θυμηθείτε την χαρά και την υπερηφάνεια των αρχαιολόγων και των ιστορικών σε κάθε ανακάλυψη ενός αρχαίου τάφου της Μακεδονικής εποχής ή της αρχαίας κλασσικής εποχής. Τι πληροφορίες και τι γνώσεις αποκομίζουμε από την τέχνη, τα ταφικά έθιμα, και τα πολιτισμικά στοιχεία της εποχής; Αλλά και σήμερα πόσους εκλεπτυσμένους σταυρούς, εμπνευσμένα ποιήματα, θεόπνευστες προσευχές και συμβολικούς στολισμούς αντικρίζουμε στους τάφους των κεκοιμημένων μας; Υποτίθεται ότι εξυμνούμε και υπολογίζουμε την τέχνη ως πολιτισμένοι Ευρωπαίοι!
   
8.   Επίσης, γνωρίζουμε σήμερα με τις δυνατότητες που δίνει η σύγχρονη τεχνολογία και επιστήμη, ότι η ταφή ενός νεκρού ανθρώπου δίνει την δυνατότητα για ιστολογική (και όχι μόνο) επανεξέταση του κεκοιμημένου από ιατροδικαστές, ακόμα και μήνες μετά την ταφή, ώστε να εντοπιστεί η πραγματική αιτία του θανάτου. Η καύση των νεκρών μπορεί να χρησιμοποιηθεί κάλλιστα για την συγκάλυψη δολοφονικών ενεργειών.
9. Τα επιχειρήματα υπέρ της καύσης των νεκρών είναι ανίσχυρα να μας πείσουν.

α. Λένε ότι δεν υπάρχει επαρκής χώρος στα μνήματα. Αυτό αντιμετωπίζεται αν οι Δήμοι πάψουν να πουλάν σε πλούσιες οικογένειες χώρους για οικογενειακούς τάφους και υπάρχει μια ισοτιμία στην αντιμετώπιση των νεκρών, ώστε όλα τα λείψανα μετά την παρέλευση 5 έως 10 έτη από την κοίμηση, να τοποθετούνται σε λειψανοθήκες και να ελευθερώνεται χώρος. Επίσης, περιφερειακά των πόλεων υπάρχουν άπειροι ανεκμετάλλευτοι χώροι, που θα μπορούσαν να μετατραπούν σε κοιμητήρια.

β. Λένε ότι τα νεκρά σώματα μολύνουν το χώρο. Απόλυτα ψευδές. Δεν υπάρχει καμιά απόδειξη για κάτι τέτοιο.

γ. Ουσιαστικά η καύση των νεκρών εκφράζει την μηδενιστική – αθεϊστική νοοτροπία του σύγχρονου δυτικοτραφέντος ανθρώπου και την φοβική ψυχολογία του απέναντι στον θάνατο και το άγνωστο που ακολουθεί, αλλά και την τάση του να αποθρησκιοποιήσει κάθε πτυχή της ζωής του. Να αντιπαραβάλουμε εδώ ότι στην Ορθόδοξη παράδοση μας τα κοιμητήρια ήταν πάντα ή στο κέντρο ή συνηθέστερα στην άκρη της πόλης, ώστε οι κάτοικοι να τα επισκέπτονται συχνά για προσευχή. Δεν είχαν και δεν έχουν οι Ορθόδοξοι φοβικά σύνδρομα! Αντίθετα η τάση στο εξωτερικό είναι τα νεκροταφεία να είναι μακριά από τις πόλεις για τους λόγους που ήδη αναφέραμε.

δ. Σε κάποιες περιπτώσεις η καύση των νεκρών υποκρύπτει την πίστη του υποστηρικτή της αποτέφρωσης στην ινδουιστική φιλοσοφία της μετενσάρκωσης, όπου ο άνθρωπος δεν έχει καμιά αξία ως πρόσωπο, αφού εκεί το πρόσωπο χάνεται κατά την διαδικασία της σαμσάρα, όπως ονομάζουν την μετενσάρκωση εκεί. Μα εμείς είμαστε Χριστιανοί!

Η ευλογία για μια ζωή συζυγίας: το Μυστήριο του Γάμου

α) Πτυχές του μυστηρίου του Γάμου

Η Εκκλησία ευλογεί και εντάσσει στο σώμα της την ένωση του άνδρα και της γυναίκας «εἰς σάρκα μίαν» με το μυστήριο του Γάμου. Με την ευλογία του Θεού, η ένωση αυτή γίνεται συζυγία, κοινωνία ζωής και σωμάτων με στόχο την τελεί­ωση των προσώπων και τη σωτηρία. Η απόκτηση παιδιών δεν είναι ο πρώτος ή ο μοναδικός σκοπός του Γάμου. Τα παιδιά είναι καρπός της αγαπητικής σχέσης των συζύγων. Έτσι, δημιουργείται η οικογένεια, η «κατ’ οἶκον Ἐκκλησία». Ο Θεός δημιούργησε και ευλόγησε το πρώτο ζευγάρι. Η Εύα ήταν για τον Αδάμ σάρκα από τη σάρκα του, συμπορευτής του στο δρόμο για την τελείωση και την ένωση με το Θεό. Η αρχική αυτή ενότητα και η κοινή πορεία του ζεύ­γους διασπάστηκε από την πτώση του ανθρώπου. Έτσι άρχισαν οι έχθρες και οι εγωιστικές αντιπαραθέσεις μεταξύ του άνδρα και της γυναίκας. Ο Χριστός, όμως, ευλογώντας το Γάμο, μεταμορφώνει τα αποτελέσματα της πτώσης σε μια κοινωνία ενότητας του ανδρογύνου, μεταξύ τους και με το Θεό. Η σημαντικότερη στιγμή του μυστηρίου του Γάμου είναι όταν ο ιερέας ενώνει τα χέρια των νυμφευόμενων (η λεγόμενη «άρμοση των χειρών»). Η ωραία αυτή συνήθεια σημαίνει την αδιάσπαστη ένωσή τους αλλά και την τιμή που δείχνει στο νέο ζευγάρι ο Θεός, ο οποίος οδηγεί τη γυναίκα προς τον άνδρα ως νυμφαγωγός. όπως κάποτε είχε οδηγήσει την Εύα προς τον Αδάμ.
Ο απόστολος Παύλος ονομάζει «μέγα» το μυστήριο του Γάμου (παραπάνω κείμενο), διότι η ένωση του άνδρα και της γυναίκας «εἰς σάρκα μίαν» έχει ως πρότυπο την ένωση του Χριστού με την Εκκλησία. Είναι αδύνατη η εφαρμο­γή της αγάπης μεταξύ των ανθρώπων χωρίς την αναφορά στο Θεό. Γι’ αυτό τονίζεται ότι ο άνδρας αγαπά και φροντίζει τη γυναίκα όπως αγάπησε την Εκ­κλησία ο Χριστός (δηλαδή μέχρι θανάτου), η δε γυναίκα υπακούει στον άνδρα όπως η Εκκλησία στο Χριστό. Ο άνδρας θεωρείται ως κεφαλή της γυναίκας όχι με την έννοια της εξουσίας, αλλά με την έννοια της θυσίας όπως ακριβώς συνέβη με το Χριστό, που είναι η κεφαλή της Εκκλησίας.

   β) Ο συμβολισμός των τελουμένων στο μυστήριο του Γάμου

 Κατά την τέλεση του μυστηρίου του Γάμου χρησιμοποιούνται υλικά στοι­χεία, ως σύμβολα κάποιων βαθύτερων αληθειών.

	1. Τα δακτυλίδια είναι η σφραγίδα της ένωσης αλλά και η έκφραση της σταθερότητας της σχέσης, της αμοιβαίας εμπιστοσύνης και αλληλοπροσφοράς των συζύγων.
	2. Τα στεφάνια αποτελούν την επιβράβευση για την εντιμότητα της ζωής των νυμφευόμενων μέχρι το Γάμο. Οι σύζυγοι στεφανώνονται ως άρχοντες, διότι αποκτούν και πάλι τη θέση του συνδημιουργού.
	3. Το κοινό ποτήριο μας θυμίζει, ότι κάποτε το μυστήριο του Γάμου γινόταν μαζί με τη Θεία Ευχαριστία και ότι οι νεόνυμφοι μεταλάμβαναν. Υπενθυ­μίζει, επίσης, ότι οι σύζυγοι θα έχουν πλέον κοινή συμμετοχή στις χαρές και στις λύπες.
	4. Ο χορός γύρω από το τραπέζι με το τροπάριο «Ἡσαΐα χόρευε...» εκφράζει τη χαρά και το πανηγυρικό αίσθημα που συνοδεύει το Γάμο.

 

γ) Βαπτισμένος χριστιανός και πολιτικός Γάμος

Ο πολιτικός Γάμος ισχύει στην Ελλάδα ως επιλογή από το 1982. Είναι τελετή νομικού χαρακτήρα και πραγματοποιείται ενώπιον του Δημάρχου ή του Προέδρου μιας κοινότητας, ως εκπροσώπου της κρατικής εξουσίας. Για την Εκκλησία ο πολιτικός Γάμος έχει το χαρακτήρα ενός συμβολαίου, μιας επίσημης συμβολαιογραφικής πράξης. Το μυστήριο του Γάμου ενώνει τους συζύγους με τη θεϊκή ευλογία, αγιάζει ακόμα και τα υλικά στοιχεία του Γάμου και προβάλλει ως πρότυπο της αγάπης των συζύγων τη σχέση Χριστού και Εκκλησίας. Δίνει στα νέα ζευγάρια τη δυνατότητα μεταφυσικού προβληματισμού και τα συνδέει με την παράδοση του τόπου μας.
Έξω από τα πλαίσια του μυστηρίου, ο Γάμος είναι ένα απλό κοινωνικό γεγονός. Η Εκκλησία, βεβαίως, λαμβάνει υπόψη τους λόγους που οδήγησαν κάποιους στον πολιτικό γάμο. Θεωρεί, όμως, ότι για το χριστιανό που ζει σε μια χώρα θρησκευτικά ελεύθερη, όπως η Ελλάδα, ο πολιτικός γάμος εκφράζει την επιλογή των συζύγων ν’ αποξενωθούν από την εκκλησιαστική παράδοση. Γι’ αυτό και μετά από έναν πολιτικό γάμο, δημιουργούνται προβλήματα στη συμμετοχή του ζευγαριού σε άλλα μυστήρια της Εκκλησίας.

Κείμενα:

«Οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶτε τάς γυναῖκας ἑαυτῶν, καθώς καί ὁ Χριστός ἠγά­πησεν τήν ἐκκλησίαν καί ἑαυτόν παρέδωκεν ὑπέρ αὐτῆς, ἵνα αὐτήν ἁγιάσῃ καθαρίσας τῷ λουτρῷ τοῦ ὕδατος ἐν ῥήματι, ἵνα παραστήσῃ αὐτήν ἑαυτῷ ἔνδοξον τήν ἐκκλη­σίαν, μή ἔχουσαν σπίλον ἤ ῥυτίδα ἤ τι τῶν τοιούτων, ἀλλ’ ἵνα ᾖ ἁγία καί ἄμωμος. Οὕτως ὀφείλουσιν οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶν τάς ἑαυτῶν γυναῖκας ὡς τά ἑαυτῶν σώματα. Ὁ ἀγαπῶν τήν ἑαυτοῦ γυναῖκα ἑαυτόν ἀγαπᾷ… Τό μυστήριον τοῦτο μέγα ἐστίν, ἐγώ δέ λέγω εἰς Χριστόν καί εἰς τήν ἐκκλησίαν».(Εφεσ.5,2532)

Η αγάπη των συζύγων «Οι άνδρες», λέει, «να αγαπάτε τις γυναίκες σας, καθώς και ο Χρι­στός αγάπησε την Εκκλησία». Είδες μέγεθος της υπακοής; Άκουσε και το μέγεθος της αγάπης. Θέλεις να σε υπακούει η γυναίκα σου, καθώς η Εκκλησία το Χριστό; Φρόντιζε κι εσύ αυτήν, όπως ο Χριστός φροντίζει την Εκκλησία. Είτε πρέπει να δώσεις την ψυχή σου για τη γυναίκα, είτε πρέπει να πληγωθείς μύριες φορές, είτε να υπομείνεις και να πάθεις οτι­δήποτε ... Ποια ένωση υπάρχει, όταν η γυναίκα τρέμει τον άνδρα; Ποια ηδονή θ’ απολαύσει ο ίδιος ο άνδρας, όταν ζει με τη γυναίκα του και της συμπεριφέρεται σαν να ήταν δούλα;» (Αγ. I. Χρυσοστόμου, Ομιλία 20 στην προς Εφεσίους, ΕΠΕ 21 <Χρυσοστόμου έργα>,σ. 198-200).

“Τίποτα ας μην είναι για τη γυναίκα πολυτιμότερο από τον άντρα της, κι ο άντρας ας μην ποθεί τίποτα περισσότερο από τη γυναίκα του... Τίποτα δεν συγκροτεί τόσο αρμονικά τη ζωή μας, όσο ο έρωτας του άντρα και της γυναίκας”. Θα μπορούσαν να είναι λόγια ενός σύγχρονου ποιητή ή τραγουδοποιού. Είναι όμως λόγια του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Ερωτήσεις:

1. Ποιος είναι ο βαθύτερος σκοπός του μυστηρίου του Γάμου; 
2. Σύμφωνα με τα κείμενα, ποια είναι η διδασκαλία της Εκκλησίας για τη σχέση του άνδρα με την γυναίκα;
3. Γιατί η Εκκλησία δεν επικροτεί την επιλογή (για τους βαπτισμένους χριστιανούς) του πολιτικού γάμου;

Μεγάλη Εβδομάδα

Από τη Μεγάλη Δευτέρα μέρα ξεκινούν τα άγια Πάθη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Τύπος του Κυρίου μας Ιησού είναι ο πάγκαλος Ιωσήφ (Γεν. 37 - 50).
Ήταν ο προτελευταίος γιός του Πατριάρχη Ιακώβ και ο πιο αγαπητός. Όμως φθονήθηκε από τα αδέλφια του και αρχικά τον έριξαν σ' ένα βαθύ λάκκο και εξαπάτησαν το πατέρα τους χρησιμοποιώντας ένα ματωμένο ρούχο ότι δήθεν τον κατασπάραξε κάποιο θηρίο. Στη συνέχεια τον πούλησαν για τριάντα αργύρια σε εμπόρους, οι οποίοι τον ξαναπούλησαν στον αρχιμάγειρα του βασιλιά της Αιγύπτου, τον Πετεφρή. Ο Ιωσήφ ήταν πανέμορφος και τον ερωτεύθηκε η γυναίκα του Πετεφρή, που θέλησε να τον παρασύρει σε ανήθικη πράξη βιαίως. Μόλις εκείνη έπιασε τον Ιωσήφ, εκείνος άφησε στα χέρια της το χιτώνα του και έφυγε. Εκείνη από το θυμό της τον συκοφάντησε στο σύζυγό της, ότι δήθεν αυτός επιτέθηκε εναντίον της με ανήθικους σκοπούς. Ο Πετεφρής την πίστευσε και φυλάκισε τον Ιωσήφ.
Κάποτε όμως ο Φαραώ, ο βασιλιάς της Αιγύπτου, είδε ένα παράξενο όνειρο και ζήτησε έναν εξηγητή. Με το φωτισμό του Θεού, μόνο ο Ιωσήφ μπόρεσε να το εξηγήσει. Ότι θα έλθουν στη χώρα του επτά χρόνια ευφορίας και επτά ακαρπίας και πείνας. Ενθουσιάσθηκε ο Φαραώ από τη σοφία του και τον έκανε γενικό άρχοντα, σαν πρωθυπουργό. Ο Ιωσήφ διαχειρίστηκε άριστα την εξουσία και φρόντισε στα δύσκολα χρόνια της πείνας όλο το λαό. Με αφορμή τη διανομή του σιταριού, φανερώθηκαν τ' αδέλφια του που τον είχαν φθονήσει. Εκείνος δεν τους κράτησε κακία, αντίθετα τα προσκάλεσε μόνιμα στην Αίγυπτο μαζί με τους γονείς. Αυτός λοιπόν αποτελεί προεικόνιση του Χριστού, διότι και Αυτός, αγαπητός γιός του Πατέρα, φθονήθηκε από τους ομοφύλους Του Ιουδαίους, πουλήθηκε από το μαθητή Του για τριάντα αργύρια και κλείσθηκε στο σκοτεινό λάκκο, τον τάφο.

Επίσης, σήμερα μνημονεύουμε και τη άκαρπο συκή, την οποία καταράστηκε ο Κύριος και ξεράθηκε αμέσως Ματθ. 21:19, Μαρκ. 11:13). Συμβολίζει τόσο τη Συναγωγή των Εβραίων, η οποία δεν είχε πνευματικούς καρπούς, όσο και κάθε άνθρωπο που στερείται πνευματικών καρπών, αρετών. Έδειξε ο Κύριος τη δύναμή Του στο άψυχο δένδρο και ποτέ πάνω σε άνθρωπο, για να δείξει ότι δεν έχει μόνο δύναμη να ευεργετεί, αλλά και να τιμωρεί. Ο ευαγγελιστής Μάρκος αναφέρει πως την ώρα που ο Κύριος επιτίμησε τη συκή και ξηράθηκε, κατέπεσαν αμέσως τα καταπράσινα φύλλα της και την επόμενη μέρα ξεράθηκε και η ρίζα της (Μαρκ. 11:21). Οι μαθητές έκθαμβοι από το θαύμα αυτό δεν ζητούσαν να μάθουν την βαθύτερη έννοιά του, αλλά είχαν την απορία «πως παραχρήμα εξηράνθη η συκή;» (Ματθ. 21:20). Πρώτη φορά είχαν δει τιμωρία της άψυχης φύσεως. Ο Κύριος παίρνοντας αφορμή από την απορία των μαθητών, χωρίς να εξηγήσει την συμβολική σημασία του θαύματος, τους δίδαξε για τη μεγάλη δύναμη της πίστεως, η οποία όταν συνοδεύεται από εσωτερική θέρμη και χωρίς τον παραμικρό δισταγμό μπορεί να κατορθώσει αφάνταστα πράγματα. Τους είπε: «Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν ἔχητε πίστιν καὶ μὴ διακριθῆτε, οὐ μόνον τὸ τῆς συκῆς ποιήσετε, ἀλλὰ κἂν τῷ ὄρει τούτῳ εἴπητε, ἂρθητι καὶ βλήθητι εἰς τὴν θάλασσαν, γενήσεται·» (Ματθ. 21:21). Αυτή την πίστη θέλει η Εκκλησία μας να μεταδώσει και σε μας.


Κατά την Μεγάλη Τρίτη επιτελούμε ανάμνηση της περί των δέκα παρθένων γνωστής παραβολής του Κυρίου. Η Εκκλησία μας καλεί να είμαστε  έτοιμοι για να υποδεχθούμε, κρατούντες τις λαμπάδες των αρετών μας, τον ουράνιο Νυμφίο, τον Κύριον Ιησού, ο Οποίος θα έλθει αιφνίδια, είτε ειδικά κατά τη στιγμή του θανάτου μας, είτε γενικά κατά τη Δευτέρα Παρουσία. Επίσης μας καλεί, φέρουσα ενώπιό μας και τη παραβολή των ταλάντων, να καλλιεργήσουμε και να αυξήσουμε τα χαρίσματα που μας έδωσε ο Θεός. Ο Κύριός μας, ο Ιησούς Χριστός, όταν ανέβαινε στα Ιεροσόλυμα και πλησίαζε προς το εκούσιο Πάθος, έλεγε στους μαθητές Του ορισμένες παραβολές για να τους προετοιμάσει. Μερικές, μάλιστα, τις έλεγε για να καυτηριάσει και να χτυπήσει του Γραμματείς και τους Φαρισαίους. Μια από αυτές, τη σημερινή των δέκα παρθένων, την είπε για να παρακινήσει μεν όλους προς την ελεημοσύνη, αλλά και να διδάξει όλους μας να είμαστε έτοιμοι πριν μας προλάβει το τέλος του θανάτου. Επειδή έχει πολλή δόξα η παρθενία (πραγματικά είναι μεγάλο κατόρθωμα!) και για να μη βρεθεί κάποιος που κατορθώνει αυτό το μεγάλο έργο, αλλά παραμελεί τα άλλα και ιδίως την ελεημοσύνη, προβάλλει αυτή τη παραβολή. Τρέχει πολύ γρήγορα η νύκτα της παρούσης ζωής, έτσι οι παρθένες όλες νύσταξαν και κοιμήθηκαν, δηλαδή πέθαναν, γιατί ο θάνατος λέγεται και ύπνος. Καθώς κοιμόντουσαν, στη μέση της νύχτας ακούσθηκε μια δυνατή φωνή που έλεγε: «Να ΄τος ο Νυμφίος, έρχεται! Βγείτε όλες να Τον προϋπαντήσετε!». Τότε οι φρόνιμες παρθένες που είχαν φροντίσει να έχουν άφθονο λάδι, συνάντησαν τον Νυμφίο και μπήκαν μέσα μαζί Του, όταν ανοίχθηκαν οι πύλες. Αυτές κοντά στις άλλες αρετές και μάλιστα της παρθενίας, φρόντισαν να έχουν άφθονο και το λάδι της ελεημοσύνης. Αντίθετα οι άλλες πέντε παρθένες που δεν είχαν αρκετό λάδι, όταν ξύπνησαν ζητούσαν λίγο από τις φρόνιμες, αλλά μετά θάνατο δεν είναι εύκολο να αγοράσεις λάδι από αυτούς που το πουλούν, δηλαδή τους φτωχούς. Αυτές, η παραβολή, τις ονομάζει μωρές, γατί ενώ κατόρθωσαν το δυσκολότερο, την ''παρθενία'', παραμέλησαν το ευκολότερο γιατί ήταν ανελεήμονες καρδιές. Όποιος λοιπόν κατορθώσει μια αρετή - έστω μεγάλη - αλλά δε φροντίσει και για τις άλλες και ιδίως την ελεημοσύνη, δε μπορεί να μπει μαζί με το Χριστό στην αιώνια ανάπαυση και γυρίζει πίσω ντροπιασμένος. Και τίποτα δεν είναι πιο λυπηρό και πιο ντροπιαστικό από μια "παρθένο" που νικιέται απ' τον έρωτα των χρημάτων.

Κατά την Μεγάλη Τετάρτη επιτελούμε ανάμνηση του γεγονότος της αλείψεως του Κυρίου με μύρο από μια πόρνη γυναίκα. Επίσης φέρεται στη μνήμη μας, η σύγκλιση του Συνεδρίου των Ιουδαίων, του ανώτατου δηλαδή Δικαστηρίου τους, προς λήψη καταδικαστικής αποφάσεως του Κυρίου, καθώς και τα σχέδια του Ιούδα για προδοσία του Διδασκάλου του. Δύο μέρες πριν το Πάσχα, καθώς ο Κύριος ανέβαινε προς τα Ιεροσόλυμα, κι ενώ βρισκόταν στο σπίτι στου λεπρού Σίμωνα, τον πλησίασε μια πόρνη γυναίκα κι άλειψε το κεφάλι Του με πολύτιμο μύρο. Η τιμή του ήταν γύρω στα τριακόσια δηνάρια, πολύτιμο άρωμα και γι' αυτό οι μαθητές την επέκριναν και περισσότερο απ' όλους ο Ιούδας. Γνώριζαν οι μαθητές καλά πόσο μεγάλο ζήλο έδειχνε πάντοτε ο Χριστός για την ελεημοσύνη προς τους φτωχούς. Ο Χριστός όμως την υπερασπίσθηκε, για να μην αποτραπεί απ' το καλό της σκοπό. Ανέφερε μάλιστα και τον ενταφιασμό Του, προσπαθώντας να αποτρέψει τον Ιούδα από τη προδοσία, αλλά μάταια. Τότε απέδωσε στη γυναίκα την μεγάλη τιμή να διακηρύσσεται το ενάρετο έργο της σε ολόκληρο την οικουμένη. Ο Ιερός Χρυσόστομος υποστηρίζει ότι δύο ήταν οι γυναίκες που άλειψαν με μύρο τον Κύριο. Οι τρεις πρώτοι Ευαγγελιστές αναφέρουν μια και την ίδια γυναίκα, που πήρε την ονομασία πόρνη. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης όμως κάνει λόγο για άλλη γυναίκα, αξιοθαύμαστη και σεμνή, τη Μαρία την αδελφή του Λαζάρου, που άλειψε τα άχραντα πόδια Του σκουπίζοντας τα με τις τρίχες των μαλλιών της.

Κατά τη Μεγάλη Πέμπτη επιτελούμε ανάμνηση: Της νίψεως των ποδών των Αποστόλων υπό του Κυρίου, Του Μυστικού Δείπνου, δηλαδή της παραδόσεως σ' εμάς υπό του Κυρίου του Μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας, της θαυμαστής προσευχής του Κυρίου προς τον Πατέρα Του και της προδοσίας του Κυρίου υπό του Ιούδα. Εκείνο το βράδυ της Πέμπτης, πριν ν' αρχίσει το δείπνο ο Ιησούς σηκώνεται από το τραπέζι, αφήνει κάτω τα ιμάτιά του, βάζει νερό στο νιπτήρα και τα κάνει όλα μόνος Του, πλένοντας τα πόδια των Μαθητών Του. Με τον τρόπο αυτό θέλει να δείξει σ' όλους ότι δεν πρέπει να επιζητούμε τα πρωτεία. Μετά τη νίψη των ποδιών λέγει: «όποιος θέλει να είναι πρώτος, να είναι τελευταίος απ' όλους».
Πρώτα πήγε στον Ιούδα και μετά στο Πέτρο, ο οποίος ήταν ο πιο ορμητικός απ' όλους και στην αρχή σταματάει το Διδάσκαλο, αλλά ύστερα όταν τον έλεγξε, υποχωρεί με τη καρδιά του. Αφού έπλυνε τα πόδια όλων, πήρε τα ιμάτιά Του και ξανακάθισε. Άρχισε κατόπιν να τους νουθετεί να αγαπούν ο ένας τον άλλον και να μη επιζητούν το ποιος θα είναι πρώτος. Στη συνέχεια τους μίλησε για την προδοσία και επειδή θορυβήθηκαν, στρέφεται με ήρεμο τρόπο στον Ιωάννη και τον υπέδειξε.
Κατόπιν πήρε ψωμί στα χέρια Του και είπε: «Λάβετε φάγετε». Το ίδιο έκανε και με το ποτήρι του κρασιού λέγοντας: «Πιέστε απ' αυτό όλοι, γιατί αυτό είναι το αίμα Μου, της νέας Συμφωνίας. Αυτό να κάνετε για να Με θυμάστε». Μετά από αυτή τη στιγμή ο Ιούδας, μόλις έφαγε τον άρτο έφυγε και συμφώνησε με τους αρχιερείς να τους Τον παραδώσει.
Μετά το δείπνο βγήκαν όλοι στο όρος των Ελαιών, όπου ο Χριστός τους δίδαξε τα ανήκουστα και τελευταία μαθήματα και αρχίζει να λυπάται και να ανυπομονεί. Αναχωρεί μόνος Του και, γονατίζοντας, προσεύχεται εκτενώς. Από την πολλή αγωνία γίνεται ο ιδρώτας Του σαν σταγόνες πηχτού αίματος, οι οποίες έπεφταν στη γη. Μόλις συμπληρώνει την εναγώνια εκείνη προσευχή, φθάνει ο Ιούδας με ένοπλους στρατιώτες και πολύ όχλο και αφού χαιρετάει και φιλάει πονηρά το δάσκαλό Του, Τον παραδίδει. Συλλαμβάνεται λοιπόν ο Ιησούς και τον φέρνουν δέσμιο στους Αρχιερείς Άννα και Καϊάφα. Οι μαθητές σκορπίζονται και ο θερμότερος των άλλων ο Πέτρος τον ακολούθησε ως την αρχιερατική αυλή και αρνείται και αυτός ότι είναι μαθητής Του. Εν τω μεταξύ ο θείος διδάσκαλος παρουσιάζεται μπροστά στο παράνομο συνέδριο, εξετάζεται για τους μαθητές και τη διδασκαλία Του, εξορκίζεται στο Θεό για να πεί εάν Αυτός είναι πράγματι ο Χριστός και αφού είπε την αλήθεια, κρίνεται ως ένοχος θανάτου, επειδή τάχα βλασφήμησε. Από 'κει και πέρα τον φτύνουν στο πρόσωπο, τον χτυπάνε, τον εμπαίζουν με κάθε τρόπο κατά τη διάρκεια όλης της νύχτας, ως το πρωί.

Την Μεγάλη Παρασκευή, στέλνεται ο Ιησούς δέσμιος από τον Καϊάφα στον τότε ηγεμόνα της Ιουδαίας Πόντιο Πιλάτο. Αυτός, αφού Τον ανέκρινε με πολλούς τρόπους και αφού ομολόγησε δυο φορές ότι ο Ιησούς είναι αθώος, έπειτα, για να ευχαριστηθούν οι Ιουδαίοι, τον καταδικάζει σε θάνατο• και αφού τον μαστίγωσε σαν δραπέτη δούλο τον Δεσπότη των όλων, Τον παρέδωσε για να σταυρωθεί. Από ’κει και πέρα ο Ιησούς, αφού παραδόθηκε στους στρατιώτες, γυμνώνεται, φοράει κόκκινη χλαμύδα, στεφανώνεται με ακάνθινο στεφάνι, κρατάει κάλαμο σα σκήπτρο, προσκυνείται χλευαστικά, φτύνεται και χτυπιέται στο πρόσωπο και στο κεφάλι. Μετά, βαστάζοντας το Σταυρό, πηγαίνει προς τον Γολγοθά, τον τόπο της καταδίκης και εκεί, γύρω στην τρίτη ώρα της ημέρας, σταυρώνεται μεταξύ δυο ληστών, βλασφημείται από αυτούς που είχαν πάει στον Γολγοθά μαζί του, μυκτηρίζεται από τους αρχιερείς, ποτίζεται από τους στρατιώτες με ξύδι ανακατεμένο με χολή. Γύρω στην ενάτη ώρα, αφού βγάζει πρώτα φωνή μεγάλη, και λέει: «Τετέλεσται», εκπνέει «ο αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου», την ώρα κατά την οποία σφάζονταν, σύμφωνα με τον νόμο, ο πασχαλινός αμνός, ο οποίος καθιερώθηκε ως έθιμο στους Ιουδαίους, προτυπώνοντας τον Εσταυρωμένο Χριστό, πρίν από 1043 χρόνια. Το δεσποτικό αυτό θάνατο και η άψυχη κτίση, πενθώντας, τον τρέμει και αλλοιώνεται από το φόβο αλλά ο Δημιουργός της κτίσεως ακόμα και όταν είναι νεκρός, λογχίζεται την ακήρατη πλευρά Του και ρέει απ’ αυτή αίμα και νερό. Τέλος, κατά τη δύση του ηλίου, έρχεται ο Ιωσήφ από Αριμαθείας και ο Νικόδημος μαζί με αυτόν, και οι δυο κρυφοί μαθητές του Ιησού, αποκαθηλώνουν από το Σταυρό το πανάγιο του διδασκάλου σώμα, το αρωματίζουν, το τυλίγουν με καθαρό σεντόνι και αφού το έθαψαν σε καινούργιο τάφο, κυλούν στο στόμιο του μεγάλο λίθο. Αυτά τα φρικτά και σωτήρια πάθη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού επιτελούμε σήμερα και εις ανάμνηση αυτών παραλάβαμε από αποστολική διαταγή, τη νηστεία της Παρασκευής.

Το Μέγα Σάββατο, αφού συγκεντρώθηκαν οι αρχιερείς και οι φαρισαίοι στο Πόντιο Πιλάτο, τον παρακάλεσαν να ασφαλίσει τον τάφο του Ιησού για τρεις ημέρες διότι, καθώς έλεγαν, «έχουμε υποψία μήπως οι μαθητές Του, αφού κλέψουν την νύχτα το ενταφιασμένο Του σώμα κηρύξουν έπειτα στο λαό ως αληθινή την ανάσταση την οποία προείπε ο πλάνος εκείνος, όταν ακόμη ζούσε· και τότε θα είναι η τελευταία πλάνη χειρότερη της πρώτης». Αυτά αφού είπαν στον Πόντιο Πιλάτο και αφού πήραν την άδεια του, έφυγαν και σφράγισαν τον τάφο τοποθετώντας εκεί για ασφάλεια του κουστωδία, δηλαδή στρατιωτική φρουρά.
Πηγή: εδώ

Οι άγιες Εικόνες

Τα ανορθόδοξα θρησκευτικά αμφισβητούν τον πολιτισμό μας

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας.

Στις 4 Σεπτεμβρίου στο Ηρώδειο η Μητρόπολις Νέας Ιωνίας και Φιλαδελφείας παρουσίασε μία ωραία παράσταση με χορούς και τραγούδια από την αλησμόνητη Μικρά Ασία. Στο τέλος ο Αρχιεπίσκοπος  Ιερώνυμος τόνισε με νόημα ότι είναι κρίμα να ψαλιδίζουμε αυτούς τους θησαυρούς του πολιτισμού μας και να ξεδιψούμε από τα ξεροπήγαδα άλλων χωρών.

Οι θησαυροί του πολιτισμού μας  βασίζονται στην  Ελληνορθόδοξη Παιδεία,   που κράτησε όρθιο το Έθνος μας σε περιόδους δουλείας και σε περιόδους ειρήνης. Η πρόοδος των παιδιών μας δεν μπορεί να προέλθει μόνο από μία τεχνοκρατική γνώση χωρίς την καλλιέργεια ήθους και προτύπων. Φοβούμαι ότι η προσπάθεια για την επιβολή στα σχολεία μας ενός αποχριστιανοποιημένου και πολυθρησκειακού μαθήματος στη θέση των Ορθοδόξων Θρησκευτικών θα οδηγήσει σε μία περαιτέρω αμφισβήτηση του πολιτισμού μας και σε διαστρέβλωση της εθνικής μας ταυτότητας.

Η Ορθόδοξη Χριστιανική αγωγή είναι απαραίτητο συμπλήρωμα των άλλων μαθημάτων, διότι προβάλλει τα πρότυπα των Αγίων και των μαρτύρων ως αντίβαρο στον υλισμό, στον εγωκεντρισμό και στον υπερκαταναλωτισμό.

Η Ορθόδοξη Παιδεία είναι αυτή που δίδαξε στον λαό μας την φιλανθρωπία και την αλληλεγγύη προς τον φτωχό, τον πάσχοντα, τον πρόσφυγα. Αν την ξεριζώσουμε από τα σχολεία θα διαπλάσουμε ανθρώπους αντικοινωνικούς.

Η Ορθόδοξη αγωγή καλλιεργεί την ορθή και υπεύθυνη δημοκρατική αντίληψη, ότι όλοι έχουμε και δικαιώματα και υποχρεώσεις. Αντιθέτως η απομάκρυνση του Ευαγγελίου από τις σχολικές αίθουσες θα οδηγήσει περισσότερους νέους σε αντιδημοκρατικές ιδεολογίες.

Η Ορθόδοξη Χριστιανική αγωγή, παρά τις ελλείψεις που παρουσιάσθηκαν κατά καιρούς στη διδασκαλία της, τόνωσε την εθνική μας ταυτότητα και μίλησε στα παιδιά μας για τη συμβολή της Εκκλησίας στην επιβίωση του Έθνους. Με το προτεινόμενο πολυθρησκειακό μάθημα τα παιδιά μας θα αγνοούν την προσφορά του Πατροκοσμά και των Νεομαρτύρων.

Η Ορθόδοξη Χριστιανική διδασκαλία στα σχολεία  είναι χρήσιμη και για τη συνειδητοποίηση του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Μία από τις ρίζες της Ευρώπης, στην οποία ανήκουμε, είναι ο Χριστιανισμός. Όχι οι ανατολικές θρησκείες, τις οποίες θα διδάσκονται τα ελληνόπουλα από τις πρώτες τάξεις του σχολείου.

Η Ορθόδοξη Χριστιανική παιδεία είναι απολύτως συμβατή με το Σύνταγμα και τις σχετικές δικαστικές αποφάσεις. Τα ανορθόδοξα Θρησκευτικά που έχουν σχεδιασθεί, παρά τις πιθανές καλές προθέσεις των σχεδιαστών τους, ασεβούν προς τον σκοπό της Παιδείας, όπως τον προβλέπει το Σύνταγμα.

Τα Ορθόδοξα Θρησκευτικά, τα οποία ήδη διδάσκονται χωρίς κατηχητικό χαρακτήρα,  τα παρακολουθούν πολλοί αλλόθρησκοι για να μάθουν τον πολιτισμό της χώρας που τούς φιλοξενεί. Με το προτεινόμενο πολυθρησκειακό συνονθύλευμα οι απαλλαγές θα είναι περισσότερες. Ακόμη και σε ένα θρησκειολογικό μάθημα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων επιτρέπει τις απαλλαγές.

Τα ανορθόδοξα Θρησκευτικά πρέπει να αποσυρθούν, διότι ψαλιδίζουν τον πολιτισμό μας!

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 11 Σεπτεμβρίου 2016

πηγή: εδώ

H Νηστεία του Δεκαπενταύγουστου

Στη νηστεία της Παναγίας νηστεύουμε από κρέας, γαλακτερά, ψάρι, λάδι, κρασί. Ας δούμε περισσότερες λεπτομέρειες από διάφορες πηγές. Από την 1η Αυγούστου μέχρι και την 14η Αυγούστου νηστεύουμε προς τιμήν της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, της μεγαλύτερης Θεομητορικής εορτής του ορθοδόξου εορτολογίου. Η νηστεία αυτή είναι αυστηρή. Νηστεύουμε από λάδι όλες τις ημέρες. Κατάλυση οίνου και ελαίου έχουμε μόνο τα Σάββατα και τις Κυριακές που παρεμβάλλονται.

Ψάρι καταλύουμε μόνο στην εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος μας (6 Αυγούστου).

Εάν η ημέρα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (15 Αυγούστου) συμπέσει ημέρα Τετάρτη ή Παρασκευή, τρώμε μόνο ψάρι και όχι κρέας.

2.Η Κοίμηση της Θεοτόκου είναι μια Θεομητορική εορτή των Χριστιανικών Εκκλησιών, η οποία εορτάζεται στις 15 Αυγούστου. Στην Ελλάδα γιορτάζεται με ιδιαίτερη λαμπρότητα σε πολλά μέρη της χώρας, ονομάζεται δε και «Πάσχα του καλοκαιριού».

Κατά την παράδοση, όταν η Παναγία πληροφορήθηκε άνωθεν τον επικείμενο θάνατό της, προσευχήθηκε στο όρος των Ελαιών, ετοιμάστηκε και ανέφερε το γεγονός στους Αποστόλους. Επειδή κατά την ημέρα της κοίμησης δεν ήταν όλοι οι Απόστολοι στα Ιεροσόλυμα, μια νεφέλη τους άρπαξε και τους έφερε κοντά της. Την τοποθέτησαν στο μνήμα της Γεσθημανής. Μετά από τρεις μέρες ο τάφος ήταν άδειος. Η Παναγία ανελήφθη στους ουρανούς.

Νηστεία

Κατά την παράδοση, είθισται περίοδος νηστείας για τη συγκεκριμένη εορτή, που καθιερώθηκε τον 7ο αιώνα. Αρχικά ήταν χωρισμένη σε δύο περιόδους, εκείνη πριν την γιορτή της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα και εκείνη πριν της γιορτής της Κοίμησης της Θεοτόκου. Το 10ο αιώνα, συνενώθηκαν σε μια νηστεία που περιλαμβάνει 14 ημέρες και ξεκινά την 1η Αυγούστου. Κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης νηστείας, νηστεύεται το λάδι εκτός του Σαββάτου και της Κυριακής, ενώ στη γιορτή της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα καταλύεται το ψάρι. Κατά τη γιορτή της Κοίμησης της Θεοτόκου καταλύονται τα πάντα, εκτός κι αν η γιορτή πέσει σε ημέρα Τετάρτη ή Παρασκευή, οπότε καταλύεται μόνο το ψάρι.

Πηγή: http://www.pronews.gr/portal/20160731/religion/orthodoxia/84442/h-nisteia-toy-dekapentaygoystoy